Η εορτή της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Τιμίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Η Εκκλησία την 29η Αυγούστου εορτάζει την αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, γιατί, παρόλο που ως γεγονός το μαρτύριο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή -όπως και κάθε Μάρτυρα- είναι αιτία πόνου και δακρύων, αυτό είναι μυστήριο που τελειοποιεί τον άνθρωπο και τον εισάγει δοξασμένο μέσα στην βασιλεία του εν Τριάδι Θεού.

Ο Τίμιος Πρόδρομος, λοιπόν, είναι ο υιός του Προφήτη και Αρχιερέα Ζαχαρία και της Αγίας Ελισάβετ. Προέρχεται από τη φυλή του αρχιερέα Ααρών και από την πατριά του Δαυίδ. Ακόμη, μέσα από το λεγόμενο πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου του Αδελφοθέου μαθαίνουμε ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι συγγενής με τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, αφού η Υπεραγία Θεοτόκος και η μητέρα του Ελισάβετ είναι εξαδέλφες.

Η Αγία Ελισάβετ, λοιπόν, για χρόνια πολλά δεν μπορούσε να τεκτοποιήσει, γιατί ήταν στείρα. Η Χάρη του Θεού, όμως, την αξίωσε, αν και σε βαθύ γήρας, να συλλάβει και να γεννήσει τον Άγιο Ιωάννη. Σύμφωνα με την διήγηση της Καινής Διαθήκης (Λουκά 1, 5-25 και 57-80) κατά την ημέρα της εορτής του Εξιλασμού ο Προφήτης Ζαχαρίας, που ήταν ο εφημερεύων Αρχιερέας, εισήλθε στο Ναό με σκοπό να προσφέρει θυμίαμα. Εκεί εμφανίσθηκε, στα δεξιά του θυσιαστηρίου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Ο Αρχάγγελος διεμήνυσε στο Ζαχαρία ότι ο Θεός εισήκουσε τις προσευχές του και η γυναίκα του θα γεννήσει υιό και μάλιστα θα πρέπει να του δοθεί το όνομα Ιωάννης, που σημαίνει δώρο Θεού. Στο άκουσμα αυτό ο Ζαχαρίας δεν πείστηκε, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας τους. Τότε, για να τον βεβαιώσει ο Αρχάγγελος πως όντως είναι θέλημα Θεού να γεννηθεί ο Πρόδρομος του πήρε τη φωνή, ωσότου πραγματοποιήθηκαν οι υποσχέσεις του Κυρίου.

Την ογδόη ημέρα από τη γέννησή του, όταν επρόκειτο να γίνει η περιτομή του, ρώτησαν οι συγγενείς πως θα ονομαστεί το παιδί. Ο πατέρας του Ζαχαρίας επειδή ακόμη δεν μπορούσε να μιλήσει έγραψε επάνω σε μία πλάκα: «Ἰωάννης ἐστὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ». Τότε ακριβώς ξαναβρήκε τη φωνή του. Δοξολόγησε το Θεό και είπε προς το άγιο παιδί του: «Και σύ, παιδίον, προφήτης Ὑψίστου κληθήση• προπορεύση γὰρ πρὸ προσώπου Κυρίου ἐτοιμᾶσαι ὀδούς Αὐτοῦ, τοῦ δοῦναι γνῶσιν σωτηρίας τῷ λαώ Αὐτοῦ, ἐν ἀφέσει ἁμαρτιῶν αὐτῶν διὰ σπλάγχνα ἐλέους Θεοῦ ἠμῶν, ἐν οἲς ἐπεσκέψατο ἠμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ἐπιφάναι τοὶς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις, τοῦ κατευθύναι τοὺς πόδας ἠμῶν εἰς ὁδὸν εἰρήνης» (Λουκά 1, 76-79).

Πολυ νωρίς ο Άγιος Ιωάννης κατέφυγε στην έρημο, για να αγωνιστεί πνευματικά, όπου ζούσε υπό τους όρους της χρείας και όχι της πλεονεξίας. Για ενδυμασία του είχε ένα χιτώνα από τρίχες καμήλας, ενώ τρεφόταν με ακρίδες (βλαστάρια) και άγριο μέλι δέντρων. Ο Πρόδρομος, «ως λύχνος καιόμενος και φαίνων», έδειχνε σε όλους τους προσερχομένους την οδό της μετανοίας και κήρυττε ότι η βασιλεία του Θεού πλησιάζει, δίνοντας έτσι και πάλι ελπίδα στους ανθρώπους. Επιτέλους, μετά από πάρα πολλά χρόνια ακουγόταν λόγος αληθινά προφητικός.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο τελευταίος θεοφόρος άνδρας που όχι μόνο αναγγέλει την έλευση του Ιησού Χριστού, αλλά συγχρόνως συμμετέχει σε αυτή ως ο Πρόδρομος του Κυρίου. Είναι Προφήτης εξ άκρας συλλήψεως, αφού μόλις έξι μηνών σκίρτησε από αγαλλίαση στην κοιλιά της μητέρας του Ελισάβετ όταν αυτή συνάντησε την Παναγία. «Είναι ο μείζων εν γεννητοίς γυναικών», σύμφωνα με την μαρτυρία του ίδιου του Κυρίου (Ματθ. 11, 11.). Ο προηγούμενος γνήσιος Προφήτης, ο Μαλαχίας, έζησε πεντακόσια περίπου έτη πριν από τον Ιωάννη και μάλιστα προείπε για τον Πρόδρομο ότι: «Ως γέγραπται εν ταις προφήταις, ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθεν σου» (Μαλ.3,1). Παρομοίως προανάγγειλε το προδρομικό του έργο στον κόσμο και ο Προφήτης Ησαΐας: «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού» (Ησ. 40,3). Αυτός ο αυτήκοος και αυτόποτης μάρτυρας του Κυρίου και σεβασμιώτερος των Προφητών, κατά την στιγμή της Βαπτίσεως του Κυρίου είδε το Πνεύμα το Άγιο «εν είδει περιστεράς» και άκουσε τη φωνή του Θεού Πατέρα.

Έως τότε, ο Άγιος Ιωάννης κήρυσσε «βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών», προετοιμάζοντας έτσι την οδό του Κυρίου, αφού μετά την πτώση του ανθρώπου δεν είναι εύκολο κανείς να δεχθεί «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον». Οι άνθρωποι έπρεπε να καλλιεργηθούν, για να αλλάξει η νοοτροπία τους και να ανοίξουν οι καρδιές τους, προκειμένου να υποδεχτούν το κατεξοχήν νέο στη ζωή τους, τον Κύριο της Δόξας. Ωστόσο, δεν ήσαν όλοι καλοπροαίρετοι. Μερικοί από αυτούς προσέρχονταν κοντά του με πονηρό σκοπό. Ο Τίμιος Πρόδρομος, όμως, ήταν ακριβής και δίκαιος. Δεν κολάκευε κανένα. Όπου έπρεπε αποδεικνυόταν ελεγκτικός. Γι’ αυτό, λοιπόν, αποκαλούσε τους Φαρισαίους «γενεά εχιδνών» και ταυτόχρονα τους προέτρεπε να αλλάξουν συμπεριφορά, γιατί δεν σώζεται κανείς μόνο και μόνο επειδή είναι απόγονος του Αβραάμ.

Η στάση του, όμως, δεν άρεσε στους Γραμματείς και Φαρισαίους, και κυριώς ενοχλούσε αφάνταστα την Ηριωδιάδα. Ο Τίμιος Πρόδρομος έλεγχε δημοσίως τον Ηρώδη Αντύπα, για τη σχέση του με την Ηρωδιάδα, σύζυγο του Φιλίππου, τού αδελφού του, λέγοντας ότι «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μαρκ. 6, 18). Η Ηρωδιάδα, λοιπόν, «ἐνεῖχεν αὐτῷ καὶ ἤθελεν αὐτὸν ἀποκτεῖναι», γι’ αυτό την κατάλληλη στιγμή έπεισε τον Ηρώδη να συλλάβει τον Άγιο Ιωάννη, με αφορμή την δημόσια προσβολή του, και να τον φυλακίσει στα υπόγεια των ανακτόρων. Ωστόσο ο Ηρώδης κατέβαινε πότε-πότε και άκουγε «ηδέως» τον Ιωάννη, αλλα η Ηρωδιάδα το μόνο που είχε κατά νου ήταν την εξόντωση του Προφήτη.

Πράγματι, κατά την ημέρα της εορτής των γενεθλίων του Ηρώδη, όπου στα ανάκτορα βρίσκονταν πολλοί επίσημοι, η Ηρωδιάδα εκμεταλλέυτηκε τη συγκυρία. Χρησιμοποίησε για δόλωμα την κόρη της Σαλώμη, με την οποία συμφώνησαν να χορέψει για τον Ηρώδη. «Εἰσελθούσης», λοιπόν, «τῆς θυγατρὸς αὐτῆς τῆς ῾Ηρῳδιάδος καὶ ὀρχησαμένης καὶ ἀρεσάσης τῷ ῾Ηρῴδη καὶ τοῖς συνανακειμένοις, εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ κορασίῳ· αἴτησόν με ὃ ἐὰν θέλῃς, καὶ δώσω σοι. Καὶ ὤμοσεν αὐτῇ ὅτι ὃ ἐάν με αἰτήσῃς δώσω σοι, ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου. Ἡ δὲ ἐξελθοῦσα εἶπε τῇ μητρὶ αὐτῆς· τί αἰτήσομαι; ἡ δὲ εἶπε· τὴν κεφαλὴν ᾿Ιωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Καὶ εἰσελθοῦσα εὐθέως μετὰ σπουδῆς πρὸς τὸν βασιλέα ᾐτήσατο λέγουσα· θέλω ἵνα μοι δῷς ἐξαυτῆς ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν ᾿Ιωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Καὶ περίλυπος γενόμενος ὁ βασιλεύς, διὰ τοὺς ὅρκους καὶ τοὺς συνανακειμένους οὐκ ἠθέλησεν αὐτὴν ἀθετῆσαι. Καὶ εὐθέως ἀποστείλας ὁ βασιλεὺς σπεκουλάτωρα ἐπέταξεν ἐνεχθῆναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Ὁ δὲ ἀπελθὼν ἀπεκεφάλισεν αὐτὸν ἐν τῇ φυλακῇ, καὶ ἤνεγκε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τῷ κορασίῳ, καὶ τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῇ μητρὶ αὐτῆς» (Μαρκ. 6, 22-28).

Η κακία, λοιπόν, η σαρκολατρεία και η μέθη οδήγησαν στο μαρτύριο τον Άγιο Ιωάννη, τον Πρόδρομο και Βαπτιστή του Κυρίου μας. Για το λόγο αυτό, η Εκκλησία όρισε απόλυτη νηστεία κατά την ημέρα αυτή, προκειμένου να μάθουμε ότι οι κακίες και η μέθη επιφέρουν πολύ μεγάλες τραγωδίες και προξενούν θλίψη, πόνο και δυστυχία. Ας μιμηθούμε καλώς, λοιπόν, τον μεγάλο νηστευτή της Εκκλησίας. Ας τον παρακαλέσουμε να μας οδηγήσει στο μυστήριο της μετανοίας και του σταυρού, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού ως χαρά, αγαλλίαση και μακαριότητα.

Του Παναγιώτης Θεοδώρου, θεολόγου

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Στο στόχαστρο ...οι καμπάνες

Γράφει ο: Γεώργιος Ι. Ανδρουτσόπουλος

Δικηγόρος – Διδάκτωρ Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Εις το βουνό ψηλά εκεί

είν’ εκκλησιά ερημική,
το σήμαντρό της δεν κτυπά
δεν έχει ψάλτη ουτέ παπά...»

Είναι προφανές ότι η εικόνα που περιγράφεται αμέσως πιο πάνω είναι οικεία στους περισσότερους από τους αναγνώστες. Στην ελληνική επικράτεια υπάρχουν διάσπαρτα ερημικά εξωκκλήσια, γατζωμένα στις απόκρημνες πλαγιές κακοτράχαλων βουνών, που μένουν για καιρό βυθισμένα στη σιωπή της ησυχίας• που ο ψάλτης δεν τιμά με την παρουσία του το αναλόγιο τους και το σήμαντρό τους δεν κτυπά... Ωστόσο, την εικόνα αυτή μιας εκκλησίας που η καμπάνα της δεν θα κτυπά ή θα κτυπά με ορισμένο ρυθμό και τρόπο, σε προκαθορισμένη ένταση και σε συγκεκριμένο χρόνο, ίσως να αντικρίζουμε πιο συχνά στο μέλλον, εάν τελικώς υλοποιηθεί η νομοθετική ρύθμιση, την οποία προωθεί εσχάτως το Υπουργείο Περιβάλλοντος και προβλέπει «περιορισμό και έλεγχο της έντασης με την οποία κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών» [1].

Σύμφωνα με την κρατούσα συνήθεια, οι καμπάνες των εκκλησιών έχουν ρυθμιστεί να κτυπούν για δύο λόγους: Όπως υπογραμμίζεται στη με αριθμό 1214/2003 απόφαση του Πρωτοδικείου Βόλου[2], ο ένας ανάγεται στην καθημερινή και κυριακάτικη λατρεία, που κατά προορισμό τελείται στον ναό. Προειδοποιεί, κατά τα ειωθότα στην ορθόδοξη λατρευτική παράδοση, ότι θα γίνει κάποια ακολουθία ή επισημαίνει κάποιο σημείο της λατρείας που ήδη άρχισε. Έτσι, έχει ρυθμιστεί συνήθως να κτυπάει η μεγάλη καμπάνα σύντομα και απλά πριν την έναρξη του όρθρου το πρωί και του εσπερινού το απόγευμα, καθώς και όλες μαζί οι καμπάνες κάθε Κυριακή την ώρα της δοξολογίας στο τέλος του όρθρου, πριν την έναρξη της θείας λειτουργίας. Ο άλλος λόγος, για τον οποίο είθισται να κτυπάει η μία από τις μικρές καμπάνες, ανάγεται στη λειτουργία του ωρολογίου του κωδωνοστασίου, το οποίο αποτελεί και το ωρολόγιο του κάθε οικισμού. Χτυπάει μία φορά σε κάθε ημίωρο και στην αλλαγή κάθε ώρας τόσες φορές, όσες και οι σημαινόμενες ώρες.

Είναι γεγονός ότι η χρήση της καμπάνας έχει προκαλέσει κατά καιρούς έντονες αντιδράσεις. Έτσι, δεν έλειψαν οι προσφυγές στα δικαστήρια από ιδιοκτήτες ακινήτων, τα οποία γειτνίαζαν με ιερούς ναούς, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι προσβάλλεται παρανόμως η προσωπικότητά τους [3], καθώς η λειτουργία του κωδωνωστασίου του ναού υπερέβαινε, κατά τους ισχυρισμούς τους, το ανεκτό όριο ήχου, που δικαιολογείτο από την αιτία αυτή και συνεπώς διαταρασσόταν η ησυχία τους και απειλείτο η ψυχική τους υγεία.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η χρήση της καμπάνας εμφανίζει ποιοτικές διαφοροποιήσεις• άλλο είναι να κτυπά για να σημαίνει την ώρα και άλλο για να εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες της εκκλησίας. Στην πρώτη περίπτωση, μολονότι έχει νομολογηθεί ότι η λειτουργία του ρολογιού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής ενός τόπου και είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη της εκκλησίας του[4], θα μπορούσε να γίνει δεκτή η διακοπή της σύνδεσης της καμπάνας του ναού με το ρολόι, που είναι τοποθετημένο στην εκκλησία, δεδομένου ότι «το ρολόι της εκκλησίας δεν είναι πλέον απαραίτητο ούτε προσφέρει ουσιαστική χρησιμότητα στους κατοίκους της γύρω περιοχής ή του χωριού, αφού στη σημερινή εποχή κάθε πρόσωπο και κάθε νοικοκυριό μπορεί ευχερώς να αποκτήσει ένα ρολόι»[5].

Ωστόσο, η δεύτερη περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Συγκεκριμένα, είναι αναμφίβολο ότι εν προκειμένω η χρήση της καμπάνας, συνδεόμενη στενά με τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας[6], συνιστά μέρος της θρησκευτικής λατρείας, η ελεύθερη και ανεμπόδιστη άσκηση της οποίας, ως ειδικότερη έκφραση του δικαιώματος στη θρησκευτική ελευθερία, έχει ενυλωθεί στο άρθρο 13 του Συντάγματος [στο εξής: Σ.].

Παραλλήλως, στο άρθρο 24 Σ. προβλέπεται ότι «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός», τη στιγμή που ο κοινός νομοθέτης έχει εξειδικεύσει στον βασικό περιβαλλοντικό νόμο[7] την προστασία από την ηχορρύπανση ως μορφή προστασίας του περιβάλλοντος, ορίζει δε ως ρύπανση «... την παρουσία στο περιβάλλον ρύπων, δηλαδή κάθε είδους ουσιών, θορύβου... σε ποσότητα, συγκέντρωση ή διάρκεια που μπορούν να προκαλέσουν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία...»[8]. Τούτων δοθέντων, γεννάται το ερώτημα εάν ο θόρυβος που εκπέμπουν οι κωδωνοκρουσίες, οι οποίες, ως εκδήλωση της θρησκευτικής λατρείας, εμπίπτουν στο πεδίο προστασίας του άρθρου 13 Σ. συνιστά ηχορρύπανση και συνακολούθως ακυρώνει την προστασία του περιβάλλοντος, που αποτελεί τη στόχευση του άρθρου 24 Σ.

Κατ´ αρχάς, είναι αναγκαίο να τονιστεί αφετηριακώς ότι οι ήχοι αποτελούν στοιχείο της φυσιογνωμίας ενός τόπου[9], επομένως για την ταυτότητα του λόγου, ο ήχος της καμπάνας της εκκλησίας ενός τόπου συνιστά σημαντικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του, ακριβώς ειπείν του θρησκευτικού πολιτιστικού περιβάλλοντός του[10], το οποίο, ως υποσύστημα του καθ´ όλου περιβάλλοντος, εμπεριέχεται αυτονοήτως στο αντικείμενο προστασίας του άρθρου 24 Σ. Συνεπώς, οι κωδωνοκρουσίες που εξυπηρετούν τις λειτουργικές ανάγκες της εκκλησίας προστατεύονται τόσο από το άρθρο 13 Σ., ως μέρος της θρησκευτικής λατρείας και ως τρόπος εκδηλώσεώς της όσο και από το άρθρο 24 Σ., αφού αποτελούν, σύμφωνα με την ερμηνευτική σημασιοδότηση της εν λόγω συνταγματικής διατάξεως, αναπόσπαστο στοιχείο του θρησκευτικού περιβάλλοντος ενός τόπου. Έτσι, δεν λειτουργεί εν προκειμένω η πρόβλεψη του άρθρου 24 Σ. περί προστασίας του περιβάλλοντος ως περιορισμός στην άσκηση του δικαιώματος που τυποποιείται στο άρθρο 13 Σ. περί θρησκευτικής ελευθερίας και ειδικώς περί ελευθερίας της λατρείας και επίσης δεν τίθεται ζήτημα επικρατήσεως του ενός δικαιώματος επί του άλλου. Ακόμα και εάν όμως ήθελε υποτεθή ότι μεταξύ των δύο συνταγματικών διατάξεων υφίσταται σχέση συγκρουσιακής διαπάλης, πράγμα το οποίο, κατά την άποψή μας, δεν ισχύει, τότε θα πρέπει, δοθέντος ότι από το Σύνταγμα δεν προκύπτει in abstracto επικράτηση του ενός δικαιώματος επί του άλλου, να γίνεται μία in concreto οριοθέτηση των πεδίων εφαρμογής των συγκρουόμενων δικαιωμάτων, σύμφωνα με τις αρχές της ad hoc σταθμίσεως των αντιτιθέμενων συμφερόντων και της πρακτικής αρμονίας και αναλογικής εξισορροπήσεως, εφαρμόζοντας και την αρχή της αναλογικότητας, που κατοχυρώνεται πλέον και συνταγματικώς στο άρθρο 25 § 1, με τέτοιον τρόπο ώστε τα προστατευόμενα αγαθά να διατηρούν την κανονιστική τους εμβέλεια[11].

Ενόψει των ανωτέρω, ο νομοθετικός περιορισμός και έλεγχος της εντάσεως με την οποία κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών, με το επιχείρημα ότι εξασφαλίζεται τοιουτοτρόπως αποτελεσματικότερη προστασία του περιβάλλοντος[12], μάλλον υπερακοντίζει τον σκοπό της διατάξεως του άρθρου 24 Σ. Άλλωστε, μία κοινωνία, η οποία επικαλείται σε κάθε της έκφανση την ανάγκη επιδείξεως ανοχής απέναντι στην ετερότητα των αντιλήψεων, τη διαφορετικότητα των συμπεριφορών και την ποικιλότητα των «θορύβων», από οπουδήποτε και εάν προέρχονται, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να αδυνατεί να «ανεχθεί» τις όποιες «ενοχλήσεις» (εάν υπάρχουν τέτοιες) που προέρχονται από τον ήχο των καμπανών, δεδομένου ότι ο τελευταίος και μικρή διάρκεια συνήθως έχει και σημαντικό στοιχείο της πολιτιστικής μας ταυτότητας αποτελεί...[13]

Υ π ο σ η μ ε ι ώ σ ε ι ς

[1].Μ. ΤΡΑΤΣΑ, «Σιωπητήριο στις ...καμπάνες», Το Βήμα της Κυριακής, 24.7.2011, σελ. Α 35.
[2]. Νομοκανονικά 1/2004, σελ. 167 επ. = Ελληνική Δικαιοσύνη έτ. 2004, τόμ. 45, σελ. 601.
[3]. Άρθρο 57 Αστικού Κώδικα.
[4]. ΕιρΜυλοποτάμου 15/2002, De Lege 2005, σελ. 112.
[5]. Ι. Μ. ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ, «Εκκλησιαστική ηχορρύπανση», εφ. «Το Βήμα της Κυριακής», 20.8.2006, σελ. Α 40.
[6].Βλ. Σ. Ν. ΤΡΩΙΑΝΟ, Παρατηρήσεις στην ΜΠρΒόλ 1214/2003, Εκκλησία, έτ. Π´, τεύχ. 7, Ιούλιος 2003, σελ. 545-546 και τις εκεί σχετικές παραπομπές.
[7].Πρόκειται για τον Ν. 1650/1986, ο οποίος πάντως περιγράφει γραφειοκρατικά τη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη και αναβάλλει την προστασία του περιβάλλοντος επ’ αόριστον, μεταθέτοντας το σχετικό βάρος στο ΣτΕ, που με τη νομολογία του διορθώνει τις αστοχίες του νομοθέτη και εξορθολογίζει κατά το δυνατόν την ιδιωτική λεγόμενη πρωτοβουλία• βλ. σχετικώς Κ. ΣΟΦΙΑΝΟ, λήμμα Δίκαιο Περιβάλλοντος, Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1992, τόμ. 49, σελ. 15.
[8].Άρθρο 2.
[9].Έτσι Θ. ΒΛΑΣΤΟΣ - Τ. ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ, «Θόρυβος στις πόλεις. Οι δυσκολίες για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική», Περιβάλλον & Δίκαιο, 1/1999, έτ. 3, τεύχ. 7, σελ. 68.
[10].Για την έννοια του θρησκευτικού περιβάλλοντος βλ. Θ. Χ. ΤΣΙΒΟΛΑ, «Η συνταγματική προστασία του θρησκευτικού περιβάλλοντος», Νομοκανονικά 1/2009, σελ. 41 επ. και προσφάτως ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, Η έννομη προστασία των θρησκευτικών πολιτιστικών αγαθών, διδ. διατριβή (πολυγραφημένη), Αθήνα, 2011, passim.
[11].ΑΠΔΠΧ 58/2007, Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, Ετήσια Έκθεση 2007, Εθνικό Τυπογραφείο 2008, σελ. 205 επ., εδώ σελ. 206.
[12].Βλ. σχετικώς το με αριθ. 17005/2004 Πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη.
[13].ΕιρΧερσονήσου 143/1997.

Αναδημοσίευση: Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Θέλουμε να σωθούμε από την κρίση;

Η κατάσταση, στην οποία έχει βρεθεί τον τελευταίο καιρό η χώρα μας, είναι οπωσδήποτε θλιβερή. «Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών», καθώς λέει ο θεόπνευστος Ψαλμωδός για τον λαό του (βλ. Ψαλμ. 78  4). Ασχολούνται μαζί μας ειρωνικά και περιφρονητικά όλοι οι γύρω λαοί. Βάλαμε ξένα αφεντικά στο κεφάλι μας και γράφουν και προτείνουν – κάποτε ίσως και σαρκαστικά – ορισμένοι ξένοι...

... τρόπους εξόδου από την κρίση, οι οποίοι προσβάλλουν και αυτή την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Πονάει κατάβαθα η ψυχή μας με την κατάσταση αυτή, η οποία είναι εξόφθαλμο ότι είναι πραγματική. Πολλοί σπουδαίοι Έλληνες επιστήμονες, που διαπρέπουν στο εξωτερικό, διστάζουν να πουν ότι είναι Έλληνες, διότι χλευάζονται από τους ξένους σχεδόν παντού.

Η πηγή της καταστροφής

Αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, υπενθυμίζουν τον άλλο εκείνο λόγο τού θεοπνεύστου Ψαλμωδού, που έχει σχέση και με την επιβίωση των εθνών: «Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται» (Ψαλμ. 72  27). Όσοι απομακρύνονται, Κύριε, από Σένα, από το Νόμο σου τον άγιο, θα απολεσθούν, θα χαθούν, θα καταστραφούν.
Η Αγία Γραφή, το αιώνιο και αλάθητο Βιβλίο του Θεού – ανεξάρτητα αν το πιστεύουν ορισμένοι ή όχι – λέει πάντα την αλήθεια, η οποία επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσα στην Ιστορία. Άνθρωποι, πρόσωπα και λαοί που διέκοψαν σχέσεις με τον Θεό και δεν θέλησαν να οδηγούνται από το Νόμο του, είχαν θλιβερή και φρικτή κατάληξη και εξαλείφθηκαν από τον χάρτη τού κόσμου.

Υπάρχει λύση

Η Αγία Γραφή όμως δεν αναγράφει μόνο τα αρνητικά, τις καταστρεπτικές συνέπειες της ανταρσίας κατά τού Θεού. Υποδεικνύει και τα θετικά, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς όχι μόνο να μην καταστραφεί, αλλά αντιθέτως να ζει ήρεμος και ευτυχισμένος. Το τονίζει σαφέστατα προς τους συμπατριώτες του ο θεοκίνητος και μεγαλοφυής προφήτης Ησαΐας εκ μέρους τού Θεού στην αρχή τού εξαίρετου Βιβλίου του: «Εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε» (Ησ. α΄ 19). Εάν θέλετε και αποφασίσετε να ακούτε και να εφαρμόζετε τους λόγους μου, θα τα έχετε όλα άφθονα, δεν θα σας λείψει τίποτε, δεν θα αναγκάζεσθε να ψωμοζητάτε.
Ιδού η λύση όλων των  λεγομένων οικονομικών κρίσεων και  προβλημάτων, η έξοδος από τα αδιέξοδα και το μυστικό της ευτυχίας. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά, έστω κι αν φαίνονται δύσκολα. Όλα εξαρτώνται από τη θέλησή μας. Αν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Θεός, λυτρωνόμαστε. Αν όμως δεν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Κύριος, μας περιμένει συμφορά.

Καιρός για μετάνοια

Να διερωτηθούμε λοιπόν σχετικά με τη σημερινή μας κατάσταση: Εμείς σήμερα, οι Νεοέλληνες, ως άτομα και ως κράτος, θέλουμε αυτό που θέλει ο Θεός; Ναι ή όχι;

• Ο Θεός απαγορεύει παραδείγματος χάριν τον φόνο. Κάθε μέρα όμως στη χώρα μας φονεύονται, με νόμο μάλιστα και με κρατική επιχορήγηση, εκατοντάδες ανθρώπινες ζωντανές υπάρξεις, με τις εκτρώσεις που γίνονται από αθεόφοβους γονείς και γιατρούς.
• Ο Θεός ορίζει και ευλογεί τον μυστηριακό Γάμο. Στην Ελλάδα όμως νομοθετήθηκε ακόμη και η ελεύθερη συμβίωση και σχεδιάζουν να νομοθετήσουν και «γάμο» ομοφυλοφίλων, για να γίνουμε σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που τα κατέκαυσε με φωτιά και θειάφι ο Θεός για τις σαρκικές αμαρτίες τους.
• Ο Νόμος του Θεού ορίζει να παιδαγωγούνται τα παιδιά και οι νέοι «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», με τη χριστιανική διδασκαλία (Εφ. ς΄ 4). Οι άρχοντες όμως, που εμείς εκλέγουμε, δεν θέλουν την εκκλησιαστική παρουσία και διδασκαλία στα σχολεία μας. Αποκλείουν την είσοδο των Πνευματικών στα σχολεία μας. Υποτιμούν το κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό και μορφωτικό μάθημα των Θρησκευτικών.
• Ο Νόμος τού Θεού τονίζει και ζητεί από τις γυναίκες να ντύνονται «εν καταστολή κοσμίω», με σεμνή ενδυμασία, και να στολίζουν τον εαυτό τους «μετά αιδούς και σωφροσύνης», με αιδώ, με συστολή, με σωφροσύνη και αγνότητα (Α΄ Τιμ. β΄ 9). Τι κάνουν όμως οι σημερινές Ελληνίδες; Δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν σχεδόν ημίγυμνες και να εισέρχονται χωρίς σεμνή ενδυμασία και σ’ αυτούς ακόμη τους ιερούς Ναούς.
• Ο Νόμος τού Θεού επίσης ορίζει τιμιότητα και αποφυγή της αδικίας και κλοπής. Τι γίνεται όμως σήμερα στην Ελλάδα μας, με τη διαφθορά των Δημοσίων υπηρεσιών, με τις πυκνές μηνύσεις στα δικαστήρια για αδικίες; Ποιος αγνοεί ότι δεν προφθαίνουν οι αστυνομικοί να συλλαμβάνουν ληστές και κλέφτες;

Θα μάκραινε πολύ ο κατάλογος, εάν συνεχίσουμε να αναφέρουμε περιπτώσεις, στις οποίες οι Έλληνες δεν θέλουμε τον Νόμο τού Θεού στη ζωή μας. Επαναλαμβάνουμε εκείνο που γράφει η Αγία Γραφή ότι λέει ο ασεβής προς τον Θεό: «απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ κα΄ 14). Θεέ, φύγε από εμπρός μου. Δεν θέλω να ξέρω τί παραγγέλλεις. Θα ζήσω όπως νομίζω εγώ.
Αυτό λέμε με τις πράξεις μας, με όλη τη ζωή μας πολλοί Νεοέλληνες, επίσημοι και άσημοι, προς τον Θεό. Δεν Τον θέλουμε οδηγό της ζωής μας.
Πώς λοιπόν να μας ευλογεί, αφού δεν Τον θέλουμε; Πώς να μας  λυτρώσει από την κρίση και από την εθνική ανυποληψία, αφού ζούμε μακριά Του;
Επομένως δεν μας φταίνε μόνο οι άλλοι για την κατάστασή μας, αλλά πρωτίστως εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας. Και ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η μετάνοιά μας, η επιστροφή στη ζωή που θέλει και ορίζει ο Θεός. Ἔτσι μόνο υπάρχει ελπίδα ανακάμψεως και ζωής έντιμης, ειρηνικής και ευτυχισμένης.

Ο Γέροντας Παΐσιος είδε ότι θα πήγαινε μακρινό ταξίδι

Ο Γέροντας Παΐσιος είδε στον ύπνο του ότι θα πήγαινε μακρινό ταξίδι καί ετοίμαζε τα χαρτιά του. Ήταν καί άλλοι άνθρωποι καί ετοίμαζαν καί αυτοί τα δικά τους. Παρουσιάστηκε τότε μια ωραία, μεγαλοπρεπής γυναίκα, ντυμένη στα χρυσά. Του πήρε τα χαρτιά, τα έβαλε στον κόρφο της καί του είπε ότι αυτή θα τα τακτοποιήσει αλλά ακόμη δεν είναι καιρός να φύγει, είναι νωρίς. Προηγουμένως ο Γέροντας είχε προσευχηθεί: «Παναγιά μου, το διαβατήριο καί τα χαρτιά μου δεν είναι έτοιμα», με συναίσθηση ότι είναι ανέτοιμος να αναχώρηση για την άλλη ζωή.
Όταν υστέρα από λίγο καιρό πήγε στα Ιεροσόλυμα, στην Γεθσημανή, με έκπληξη πού διαπίστωσαν καί οι συνοδοί του, αντίκρισε στο πρόσωπο της εικόνος της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας...

... την "Κυρία" πού είχε δει στο όνειρό του. Έτσι συνειδητοποίησε ότι Αυτή που του παρουσιάστηκε ήταν η Παναγία καί το μεγάλο ταξίδι ήταν η αναχώρηση απ’ αυτήν την ζωή αλλά ακόμη δεν ήταν η ώρα.

Αναδημοσίευση: Τις Θεός Μέγας

μια και μόνη σταγόνα...

Η γεύση μιάς και μόνης σταγόνας Θεού αλλάζει το νου μας για πάντα.

Εκείνος που έχει γευτεί μια σταγόνα από αυτή την ευλογημένη  δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε πριν , να πηγαίνη στο γραφείο του κάθε πρωί και να κρατά τις κοινωνικές του συμβάσεις.

Τρελαίνεται και σπάει κάθε κανόνα .

Μπορεί να βαδίζει στον δρόμο με κουρέλια  ή να φορά στο κεφάλι του χάρτινο χωνί για να γελάνε οι άνθρωποι.

Μπορεί  να κηρύττει στους δρόμους ή να ζει έγκλειστος σε κελλί για το υπόλοιπο τής ζωής του. Μπορεί να φιλά λεπρούς .Όλο αυτό οι άνθρωποι το αποκαλούν «μεταστροφή»

Ερνέστο Καρντενάλ  «Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας»,
(εκδ.Εν Πλώ, μτφ Β.Αργυριάδης, σελ 56 )

Αναδημοσίευση: Τις Θεος Μέγας

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου - Η ευθύνη για την ανατροφή

Η ευθύνη για την ανατροφή

«Φέρετέ μοι αυτόν ώδε»

Ο σεληνιαζόμενος νέος υπέφερε από μικρό παιδί. Στα δίκτυα του σατανά είχε καταντήσει ερείπιο και σωματικά αλλά και ψυχικά. Από τη στιγμή όμως που επενέργησε θαυματουργικά πάνω του η αγάπη του Κυρίου, ένα καινούργιος, υπέροχος κόσμος αναδύθηκε μέσα του. Ο κόσμος της χαράς και της γαλήνης. Του θάρρους και της αισιοδοξίας. Της υγείας και της ευτυχίας.

Οι γονείς

Το παράγγελμα του Χριστού «φέρετέ μοι αυτόν ώδε», απευθύνεται κυρίως στους γονείς που έχουν μεγάλη ευθύνη για τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Το μέλλον της κοινωνίας πλάθεται μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας. Το σπίτι είναι το μοσχομύριστο φυτώριο των πιο ωραίων λουλουδιών. Σ’ αυτό θεμελιώνεται η αγωγή, με αρχιτέκτονες και οικοδόμους τους γονείς. Όταν όμως οι γονείς παραμελούν την αγωγή και την ανατροφή των παιδιών τους, γκρεμίζουν αντί να χτίζουν. Για τη σωματική ασφάλεια και υγεία των παιδιών τους φροντίζουν τόσο πολύ, αλλά η ηθική τους προκοπή, τούς αφήνει σχεδόν αδιάφορους. Παραμέληση της ανατροφής των παιδιών, «την οικουμένην ανατρέπει πάσαν», επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος, για να προσθέσει ο ίδιος χρυσορρήμων πατέρας: «της των παίδων αμελούντες σωτηρίας, την εσχάτην τίσομεν δίκην».

Κοντά στο Χριστό

Τεράστια, λοιπόν, είναι η ευθύνη των γονέων να ανταποκριθούν στην προτροπή του Κυρίου και να οδηγήσουν τα παιδιά τους κοντά Του. Γιατί κοντά στον Χριστό και μέσα στην αλήθεια του Ευαγγελίου Του, τα παιδιά μεγαλώνουν σαν σε θερμοκήπιο, στην αρχή, προφυλαγμένα από τους σκληρούς βοριάδες και τις καταστρεπτικές καταιγίδες της φουρτουνιασμένης κοινωνίας μας. Και αφού, βέβαια σταθεροποιηθούν και αποκτήσουν γερές βάσεις, είναι ύστερα ικανά να αποκρούσουν τις πολύμορφες επιθέσεις του κακού και να εξέρχονται νικητές από αυτές.

Ο Χριστός και το Ευαγγέλιό Του εκπέμπουν στις συχνότητες της πιο αυθεντικής παιδαγωγίας. Γιατί Αυτός είναι ο τρυφερότερος φίλος. Ο δυνατότερος Προστάτης. Κοντά Του, στο γαλήνιο λιμάνι Του, μπορεί να προσαράζουν με ασφάλεια οι νεανικές ψυχές. Κοντά Του μπορούν να αναπτύξουν τις πιο ισχυρές δυνάμεις και τις πιο αποτελεσματικές αντιστάσεις και ακλόνητες αντοχές. Να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Να χτίσουν την πραγματική ευτυχία της ζωής.

Ο Χριστός είναι η συνισταμένη όλων των ωραίων ιδανικών. Είναι ο μόνος Αρχηγός που δεν απογοητεύει. Θα πρέπει όμως να τον ψάξουμε για να τον βρούμε και να τον συναντήσουμε. 

Όσοι λύγισαν κάτω από το βάρος των παθών, όσοι είναι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι» από το άγχος και τον πόνο της ζωής, σ’ Εκείνον ας στρέψουν το βλέμμα της ελπίδας. 

Αγαπητοί αδελφοί, η χριστιανική ζωή των γονιών είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για μια σωστή αγωγή. Τα λόγια και οι συμβουλές πρέπει να συνοδεύονται με ακηλίδωτο παράδειγμα. Τελικά, η όλη ανατροφή που δίνεται θα πρέπει να έχει σαν κέντρο το θέλημα του Θεού, με βάση και τη διακήρυξη του θεόπνευστου αποστόλου Παύλου «εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Του Θεολόγου Χριστάκη Ευσταθίου

Αναδημοσίευση από: Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου

Για πάντα!

Είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε χαρούμενοι! Για να ζούμε ευτυχισμένοι! Για να συμμετέχουμε στη χαρά που δεν τελειώνει ποτέ!

Μπορείς εύκολα να το καταλάβεις από τον εαυτό σου. Όταν τελειώνει μια χαρούμενη στιγμή, μια στιγμή ευτυχίας, αγάπης, χαράς, τότε τι λες; "Αχ... Μακάρι να κρατούσε αυτή η στιγμή για πάντα..."

Είναι μέσα στη φύση μας το να θέλουμε το αιώνιο, το ατέλειωτο. Αυτό που μας έχει ετοιμάσει ο Θεός. Ας μην επιζητούμε τη χαρά σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο, σε λάθος πλευρά...

Ζήσε την κάθε στιγμή σου εδώ στη γη όσο πιο αληθινά μπορείς. Ζήσε τη στιγμή σ'αυτή τη γη! Μα, μη σταματάς να σκέφτεσαι τον χρόνο αντίστροφα! Ετοιμάσου ώστε να ζήσεις ατέλειωτα μέσα στην ατέλειωτη χαρά στην άλλη ζωή! Την πραγματική!
Ωραία δεν θα'ναι;

"Απλά και ωφέλιμα..."

Η ιστορία του γαϊδαράκου

Ήταν μία από αυτές τις μέρες που τρέμει κάθε γονιός. Όχι βέβαια ότι ήταν άρρωστο κάποιο από τα κορίτσια, ευτυχώς. Η κατάσταση όμως για τους γονείς της Ελίζας και της Ρόδης ήταν από λίγο έως πολύ, απελπιστική. Για κάποιο λόγο ήταν κλειστά τα σχολεία, το οποίο συμβαίνει συχνά, όπως θα ξέρετε όσοι έχετε σχέσεις με αυτά. Αυτό δεν προβλημάτιζε συνήθως τους γονείς των κοριτσιών, γιατί ήταν η θεία Ευτυχία εκεί. Όμως αυτή τη φορά δεν μπορούσε η θεία Ευτυχία να τα κρατήσει όλη μέρα, δε θυμάμαι γιατί.
Έτσι, η λύση ήταν αναπόφευκτα η εξής: η Ελίζα και η Ρόδη θα πήγαιναν μαζί μα το μπαμπά ή τη μαμά, στη δουλειά, και θα προσπαθούσαν να βαρεθούν όσο το δυνατόν λιγότερο. Τώρα δεν ξέρω πόση εμπειρία έχετε στο θέμα αυτό, μέχρι τώρα, αλλά πρέπει να σας πω ότι όλη αυτή την περιπέτεια «πηγαίνουμε στη δουλειά της μαμάς, όλοι μας χαϊδεύουν στο κεφάλι και λένε πόσο μεγάλωσαν τα κορίτσια σου, πηγαίνουμε κάθε τρία λεπτά στην τουαλέτα, γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε, πού και πού αναγκάζουμε τη μαμά να μας πει να κάτσουμε ήσυχα, αλλά όχι και πολύ συχνά και φεύγοντας χαρίζουμε ζωγραφιές μόνο όμως σε όσους συναδέλφους της μας έδωσαν έστω και λίγη σημασία» πολύ συναρπαστική. Ήταν κάτι το διαφορετικό από την καθημερινότητά τους και τους κινούσε την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Δεν ήταν βέβαια και η πρώτη επιλογή τους, αλλά τελικά το ευχαριστιόντουσαν πάρα πολύ. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη μαμά τους,
Τελοσπάντων, εκείνη τη μέρα αποφασίστηκε να πάει η Ρόδη μαζί με τη μαμά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω κάποιες λεπτομέρειες για τη δουλειά της μαμάς της Ελίζας και της Ρόδης. Καταρχάς, η μαμά τους ήταν γιατρός, άρα δούλευε σε ένα νοσοκομείο. Είχε το γραφείο της σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονταν ακόμα άλλα δύο γραφεία, στα οποία δούλευαν άλλες δύο κυρίες. Η μία από αυτές ήταν η διευθύντρια και ήδη δουλεύανε αρκετό καιρό μαζί, ώστε είχανε γίνει και οι τρεις τους φίλες. Όπως φαντάζεστε, η μαμά, εκτός από την παρέα που έκανε μαζί τους, τους είχε μιλήσει για τα πράγματα του Θεού.
Έτσι, την ημέρα που ήταν να πάρει μαζί της τη Ρόδη στη δουλειά, η μαμά σκέφτηκε έξυπνα. Της είπε να διαλέξει λίγα παιχνιδάκια για να πάρει μαζί της, και η ίδια πήγε να βρει κάποια από τα αγαπημένα της βιβλιαράκια, μια που της Ρόδης της άρεσε πάρα πολύ να βάζει τους άλλους να της τα διαβάζουν (η ίδια δεν ήξερε να διαβάζει ακόμη). Τώρα, κατά πόσο αυτό άρεσε σε οποιονδήποτε είχαν καλέσει οι γονείς στο σπίτι, είναι άλλη ιστορία. Τελοσπάντων, η μαμά σκέφτηκε να πάρει ένα βιβλιαράκι που να λέει για το Χριστό μέσα, ώστε όποιος το διάβαζε στη Ρόδη να άκουγε και τίποτα χρήσιμο για τον εαυτό του….. Το βιβλίο που διάλεξε, τελικά, ήταν «ο φίλος μου ο γαϊδαράκος». Έλεγε για έναν γαϊδαράκο ο οποίος ζούσε στο στάβλο όπου γεννήθηκε ο Χριστός, εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα και τον είδε με τα ίδια του τα μάτια. Και όχι μόνο τότε, αλλά και πολλές άλλες φορές στη ζωή του ο γαϊδαράκος συνάντησε από κοντά τον Ιησού Χριστό, όπως, για παράδειγμα, τότε που χρειάστηκε ο Χριστός ένα γαϊδαράκι για να πάει κάπου, τελικά βρέθηκε ο ίδιος ο γαϊδαράκος της ιστορίας να κουβαλάει το Χριστό στην πλάτη του. Κοντά στο τέλος της ιστορίας ο γαϊδαράκος στέκεται γεμάτος απορία μπροστά στο σταυρό όπου πεθαίνει ο Χριστός. Μα γιατί τον σκοτώνουν; Σκέφτεται. Αυτός ήταν τόσο καλός με όλους, τι κακό έκανε;
Όμως, μετά από λίγες μέρες ο γαϊδαράκος βλέπει μια γυναίκα να περνά μπροστά του τρέχοντας. Είναι η γυναίκα εκείνη που είδε πρώτη τον άδειο τάφο του Χριστού και τρέχει να πει σε όλους ότι αναστήθηκε! Ο γαϊδαράκος τρελαίνεται από τη χαρά του. Και είναι κι εκείνος εκεί όταν ο Χριστός ανεβαίνει στον ουρανό.

Τελικά, η Ρόδη πέρασε πάρα πολύ ωραία εκείνη τη μέρα στη δουλειά της μαμάς. Η συνάδελφος της μαμάς της διάβασε δυο-τρεις φορές ολόκληρο το βιβλίο του γαϊδαράκου και η διευθύντρια τις έβγαλε φωτογραφία καθώς διαβάζανε. Και τώρα την έχουν βάλει σε μια ωραία ξύλινή κορνίζα πάνω στο περβάζι και την βλέπουν κάθε μέρα. Και τους θυμίζει ότι αν Τον αφήσουμε, ο Θεός χρησιμοποιεί κάθε μικρή ευκαιρία, κάθε μικρό πράγμα, όπως ένα παιδικό βιβλίο με απλές λεξούλες, για να δείξει στους ανθρώπους ότι υπάρχει και ότι τους αγαπάει.

 

Αναδημοσίευση: Αναπλαστική σχολή Πατρών

Συνομιλία με το Θεό

Συγκεντρώσου για λίγο και φαντάσου τον Θεό να σου μιλά.

Αγαπημένο Παιδί, καθώς διαβάζεις τις παρακάτω προτροπές, να ξέρεις πως θα έρθουν κάποιες αλλαγές στη ζωή σου. Αυτές οι αλλαγές πρέπει να ολοκληρωθούν, ώστε να εκπληρώσω τις υποσχέσεις Μου στη ζωή σου, να σου δώσω ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη για οποιαδήποτε ενόχληση και αμηχανία, αλλά μετά από όλα αυτά που κάνω, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σου ζητήσω. Σε παρακαλώ ακολούθα τις παρακάτω δέκα οδηγίες:

1. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Η ζωή σε έφερε αντιμέτωπο με μεγάλες δυσκολίες και δοκιμασίες, και το μόνο που κάνεις είναι να κάθεσαι και να στενοχωριέσαι. Ξέχασες πως Εγώ Είμαι εδώ να σηκώσω όλο το φορτίο σου και να το κουβαλήσω για χάρη σου; Ή μήπως απολαμβάνεις να στενοχωριέσαι με κάθε μικρό πρόβλημα που έρχεται στο δρόμο σου;

2. ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ

Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί και πρέπει να το φροντίσεις; Σημείωσε το σε μια λίστα. Όχι στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ λίστα. Γράψ’το στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ λίστα που συμπεριλαμβάνει τα πράγματα που πρέπει να κάνω. Άφησέ ΜΕ να φροντίσω ΕΓΩ το πρόβλημά σου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν μου πεις εσύ για το πρόβλημά σου. Και αν και η λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω είναι μεγάλη, παρόλα αυτά είμαι...Θεός. Μπορώ να φροντίσω κάθε έγνοια σου που τοποθετείς στα χέρια Μου. Στην πραγματικότητα, αν ήξερες όλη την αλήθεια, θα γνώριζες ότι φροντίζω για πολλά πράγματα της ζωής σου ακόμη κι αν εσύ ποτέ δεν το συνειδητοποιείς.

3. ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΜΕ

Μια και μου δώσεις το φορτίο σου, μην προσπαθείς να το πάρεις πίσω. Εμπιστεύσου με! Έχε πίστη ότι Εγώ θα φροντίσω όλες τις ανάγκες σου, τα προβλήματα σου και τις δοκιμασίες σου. Έχεις προβλήματα με τα παιδιά σου; Βάλ’το στη λίστα Μου. Έχεις οικονομικά προβλήματα; Βάλ’το στη λίστα Μου. Έχεις προβλήματα με τα συναισθήματα σου; Για χάρη Μου, γράψ’το στη λίστα μου. Θέλω να σε βοηθήσω. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μου το ζητήσεις.

4. ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ

Μην ξυπνήσεις ένα πρωί και πεις: «Λοιπόν, αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός σήμερα, νομίζω πως μπορώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου από εδώ και πέρα». Γιατί πιστεύεις πως αισθάνεσαι πιο δυνατός τώρα; Είναι απλό. Γιατί μου έδωσες τα φορτία σου και τώρα τα φροντίζω Εγώ. Επιπλέον, ανανέωσα τις δυνάμεις σου και σε καλύπτω με την ειρήνη Μου. Δεν γνωρίζεις πως αν σου επιστρέψω τα προβλήματα και τα φορτία σου θα βρεθείς πάλι πίσω από εκεί που ξεκίνησες; Άφησε τις έγνοιες σου σε Μένα και ξέχασέ τες! Απλά επέτρεψέ μου να κάνω τη δουλειά μου.

5. ΜΙΛΑ ΜΟΥ

Θέλω να ξεχάσεις πολλά πράγματα. Ξέχνα ότι σε οδηγούνε στην απόγνωση. Ξέχνα τις ανησυχίες σου, εφόσον ξέρεις ότι Εγώ έχω τον έλεγχο. Όμως, υπάρχει ένα πράγμα που εύχομαι να μην ξεχάσεις ποτέ. Σε παρακαλώ, μη ξεχνάς ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ-ΣΥΧΝΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΩ! Θέλω να ακούω τη φωνή σου. Θέλω να με συμπεριλάβεις στα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Θέλω να σε ακούω να μου μιλάς για τους φίλους και την οικογένειά σου. Προσευχή είναι απλά μια συζήτηση ανάμεσα σε σένα και σε Μένα. Θέλω να είμαι ο καλύτερος σου φίλος.

6. ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ

Μπορώ να δω πολλά πράγματα από εδώ ψηλά τα οποία εσύ δεν μπορείς να δεις από εκεί που είσαι. Να έχεις πίστη σε Μένα γιατί γνωρίζω τι κάνω. Εμπιστεύσου Με. Δε θα ήθελες να βλέπεις αυτά που βλέπουν τα μάτια Μου. Θα συνεχίσω να νοιάζομαι για σένα, να σε προστατεύω, να βλέπω τις ανάγκες σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να Μ’ εμπιστευτείς. Αν και τα καθήκοντα μου είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου, φαίνεται σα να δυσκολεύεσαι πολύ να κάνεις το μέρος σου. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να Μ’ εμπιστευτείς;

7. ΜΑΘΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ

Είχες μάθει να μοιράζεσαι όταν ήσουν μόνο δύο χρονών! Πότε ξέχασες να το κάνεις; Ο κανόνας ισχύει και σήμερα! Μοιράσου τις εμπειρίες σου με ανθρώπους που είναι λιγότερο προνομιούχοι από εσένα. Μοιράσου τη χαρά σου με αυτούς που χρειάζονται ενθάρρυνση. Να μοιράζεσαι το γέλιο σου με αυτούς που δεν άκουσαν κανένα γέλιο για πολύ καιρό. Να μοιράζεσαι τα δάκρυα σου με αυτούς που ξέχασαν πώς είναι να κλαις. Να μοιράζεσαι την πίστη σου με αυτούς που δεν έχουν καθόλου πίστη.

8. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ

Τα κανόνισα έτσι ώστε μέσα στη ζωή σου, να μπορείς να έχεις τόσες διαφορετικές εμπειρίες. Από παιδί , μεγαλώνοντας γίνεσαι ενήλικος, αποκτάς παιδιά, αλλάζεις εργασία πολλές φορές, ασχολείσαι με διάφορα επαγγέλματα, ταξιδεύεις σε τόσα πολλά μέρη, συναντάς χιλιάδες ανθρώπους, και δοκιμάζεις τόσα πολλά πράγματα. Πως μπορείς , λοιπόν , να είσαι τόσο ανυπόμονος, όταν Μου παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο από ότι περιμένεις για να χειριστώ κάτι που υπάρχει στη λίστα μου με τα πράγματα που πρέπει να κάνω; Εμπιστεύσου την δική μου χρονική στιγμή, γιατί ο δικός μου χρόνος είναι τέλειος. Απλά και μόνο , επειδή δημιούργησα όλο το σύμπαν μόνο μέσα σε 6 μέρες, όλοι πιστεύουν ότι πρέπει πάντοτε να βιάζομαι .

9. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Να είσαι ευγενικός, με τους άλλους ανθρώπους, επειδή τους αγαπώ όπως ακριβώς αγαπώ εσένα. Μπορεί να μην ντύνονται σαν και εσένα, ή να μιλούν όπως εσύ, ή να ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζεις εσύ, και όμως σας αγαπώ όλους. Σε παρακαλώ προσπάθησε να τα πηγαίνεις καλά μαζί τους για χάρη Μου. Δημιούργησα τον καθένα σας διαφορετικό με κάποιο τρόπο. Θα ήταν πολύ βαρετό αν ήσασταν όλοι πανομοιότυποι. Σε παρακαλώ, να ξέρεις ότι αγαπώ κάθε τι το ξεχωριστό που υπάρχει σε σας.

10. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

Παρόλο που σ’ αγαπώ τόσο πολύ, πώς μπορείς να μην αγαπάς τον εαυτό σου; Δημιουργήθηκες από Εμένα, μόνο για ένα λόγο: για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Είμαι ο Θεός της Αγάπης. Αγάπησέ Με. Αγάπησε τους γείτονές σου. Αλλά επίσης αγάπησε τον εαυτό σου. Η καρδιά μου πονάει όταν σε βλέπω τόσο θυμωμένο με τον εαυτό σου, όταν τα πράγματα είναι άσχημα. Είσαι πολύτιμος για μένα. Αυτό ποτέ να μην το ξεχάσεις...

Αναδημοσίευση από: Λίγες στιγμές για το Θεό

Όταν ένα ποτηράκι (αλκοόλ) αρκεί να...

Το παρακάτω βίντεο αποτελεί μέρος τηλεοπτικής εκστρατείας – η οποία προβάλλεται στην Αυστραλιανή τηλεόραση – για την οδική ασφάλεια. Σκοπός της είναι να συνειδητοποιήσουν οι οδηγοί ότι αρκεί μόνο ένα ποτηράκι αλκοόλ να προκαλέσει ανεπανόρθωτες συνέπειες.

 

Ο δρόμος προς την αιωνιότητα

Αν πεθάνεις

πριν πεθάνεις,

δεν θα πεθάνεις

όταν πεθάνεις.

Επεξήγησης:
Αν πεθάνεις - Αν Μετανοήσεις κι έχεις την ορθή
ομολογία της Πίστεως και νεκρώσεις τα πάθη σου
κι αποκτήσεις αρετές - πριν πεθάνεις,
δεν θα πεθάνεις - θα πας στη Βασιλεία των
Ουρανών, Αιωνίως στον Παράδεισο -
όταν πεθάνεις - δηλαδή όταν θα φύγεις απ' αυτή
τη ζωή για την Αιωνιότητα.

Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

«Τὴ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας»

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.

Όταν δεν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πιο πριν ότι πρόκειται να γίνει η μετάστασή της από τη γη στον ουρανό.

Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε: «Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».

Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο. Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.

Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της. Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.

Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.

Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου. Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι’ αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».

Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».

Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ’ αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.

Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.

Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαό και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους τυφλώσει.

Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.

Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».

Η υπεραγία Θεοτόκος είναι ο πραγματικός οδηγός, για όσους θέλουν ν’ ανυψώνονται προς τον Θεό. Έργο της είναι να πρεσβεύει στον Τριαδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους. Για μας τους ορθοδόξους η Θεοτόκος είναι η «ακαταίσχυντος προστασία και η αμετάθετος προς τον ποιητή μεσιτεία».

Δίκαια μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας προς την υπεραγία Θεοτόκο αφού, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «κανένα άλλο κτίσμα στον κόσμο δεν αγάπησε ποτέ τόσο πολύ τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του όσο η Παναγία Μητέρα του».Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τιμή προς την Παναγία ανάγεται στον Υιό της, κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

«ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑ»

«…Ο Χριστιανός φεύγει από τον κόσμο αυτό, πλαισιωμένος από τη Στρατευομένη Εκκλησία ενώ στην αντίπερα όχθη τον υποδέχεται η Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αν η έξοδος ενός απλού μέλους της Εκκλησίας από τον κόσμο τούτο είναι εκκλησιαστικό γεγονός, η Έξοδος της Πρώτης μέσα στην Εκκλησία, της Θεοτόκου, ήταν κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό γεγονός. Απήχησις της αλήθειας αυτής είναι ο πάνδημος εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή στην Ορθοδοξία αποτελεί ένα δεύτερο Πάσχα…»

Ευθυμίου Στύλιος 
(«Η Πρώτη»)

Απολυτίκιον

«Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας,
ἓν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὗ κατέλιπες Θεοτόκε, ,
Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, ,
μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, ,
καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ,
ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

Κοντάκιον

«Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον,
καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,
τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν,
ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν,
ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».

O Οίκος

«Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου,
τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ,
τὴν ἄχραντον Μητέρα σου,
ἐν πύργῳ ῥημάτων ἐνίσχυσόν με,
καὶ ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσόν με,
σὺ γὰρ βοᾷς τῶν αἰτούντων πιστῶς τὰς αἰτήσεις πληροῦν,
Σὺ οὖν μοὶ δώρησαι γλώτταν,
προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον,
πᾶσα γὰρ δόσις ἑλλάμψεως παρὰ σοῦ καταπέμπεται
φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».

Τροπάρια της Εορτής«Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν λαοί, τὴν Παναγίαν Παρθένον ἁγνήν, ἐξ ἦς ἀρρήτως προῆλθε, σαρκωθεὶς ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, κράζοντες καὶ λέγοντες, Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, Μακαρία ἡ γαστήρ, ἡ χωρήσασα Χριστόν, Αὐτοῦ ταὶς ἁγίαις χερσί, τὴν ψυχὴν παραθεμένη, πρέσβευε ἄχραντε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

«Τὴν πάνσεπτόν σου Κοίμησιν, Παναγία Παρθένε ἁγνή, τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος ἐπὶ τῆς γῆς μακαρίζομεν, ὅτι Μήτηρ γέγονας τοῦ ποιητοῦ τῶν ἁπάντων Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Αὐτὸν ἱκετεύουσα, ὑπὲρ ἡμῶν μὴ παύση δεόμεθα, τῶν εἰς σὲ μετὰ Θεόν, τὰς ἐλπίδας θεμένων, Θεοτόκε πανύμνητε, καὶ ἀπειρόγαμε».

«Ἤ πανάμωμος νύμφη, καὶ Μήτηρ τῆς εὐδοκίας τοῦ Πατρός, ἡ Θεῷ προορισθεῖσα εἰς ἑαυτοῦ κατοίκησιν, τῆς ἀσυγχύτου ἑνώσεως, σήμερον τὴν ἄχραντον ψυχήν, τῶ Ποιητὴ καὶ Θεῷ παρατίθεται, ἣν Ἀσωμάτων δυνάμεις, θεοπρεπῶς ὑποδέχονται, καὶ πρὸς ζωὴν μετατίθεται, ἡ ὄντως μήτηρ τῆς ζωῆς, ἡ λαμπὰς τοῦ ἀπροσίτου φωτός, ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν, καὶ ἐλπὶς τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

«Δεῦτε ἅπαντα τὰ πέρατα τῆς γῆς, τὴν σεπτὴν Μετάστασιν τῆς Θεομήτορος μακαρίσωμεν, ἐν χερσὶ γὰρ τοῦ Υἱοῦ, τὴν ψυχὴν τὴν ἄμωμον ἐναπέθετο, ὅθεν τὴ Ἁγία Κοιμήσει αὐτῆς, ὁ κόσμος ἀνεζωοποιήθη, ψαλμοὶς καὶ ὕμνοις, καὶ ὠδαὶς πνευματικαὶς μετὰ τῶν Ἀσωμάτων, καὶ τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζων φαιδρώς».

«Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον, τελοῦντες ἑορτὴν οἱ θεόφρονες, τῆς Θεομήτορος, δεῦτε τὰς χείρας κροτήσωμεν, τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Θεὸν δοξάζοντες».

«Ἐκ σοῦ ζωὴ ἀνατέταλκε, τὰς κλεὶς τῆς παρθενίας μὴ λύσασα, πῶς οὖν τὸ ἄχραντον, ζωαρχικόν τε σου σκήνωμα, τῆς τοῦ θανάτου πείρας γέγονε μέτοχον».

«Ζωῆς ὑπάρξασα τέμενος, ζωῆς τῆς ἀϊδίου τετύχηκας, διὰ θανάτου γάρ, πρὸς τὴν ζωὴν μεταβέβηκας, ἡ τὴν ζωὴν τεκοῦσα τὴν ἐνυπόστατον».

 Αναδημοσίευση από: Χριστιανική Φοιτητική Ένωση

Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;

Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την Θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Αγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά.

Θα φαει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του, θα αφήση το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους...

... σώση από τα χέρια του Αντίχριστου. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθη μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια.

Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λεει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά.
Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Εξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Ετσι θα κηρυχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο.

Αλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήση το πλάσμα Του.

Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Β'
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ

Αναδημοσίευση: Τις Θεός μέγας

Εξαρτάται πως το βλέπεις

Η κοίμηση ενός άγνωστου αγίου....

«επιθυμίαν έχω αναλύσαι»

Άνθρωπος πολύ πονεμένος, αλλά και ασυνήθιστα γλυκύς και ευτυχισμένος. «Η πάντα νουν υπερέχουσα ειρήνη» ιδίωμά του. Ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Μικρό παιδί, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, όταν μπροστά στα μάτια του πήραν τη μητέρα και την αδελφή του οι αντάρτες και σε λίγο άκουσε τους πυροβολισμούς. Δεν τους ξαναείδε, αλλά και δεν λησμόνησε ποτέ ούτε την εικόνα του χωρισμού ούτε τις εκφράσεις του προσώπου τους ούτε τα ως τότε γεγονότα της κοινής ζωής τους. Αιτία το μίσος του πατέρα τους, που και αυτός εξαφανίστηκε. Αυτός τις κατήγγειλε. Η παιδική ψυχή του μια πληγή χαίνουσα.

Τον μάζεψαν σε μια παιδόπολη. Εκεί έμαθε την τέχνη του λούστρου. Εντελώς...

... συμπτωματικά συναντά έναν έφεδρο αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού που πήγε να του βάψει τα παπούτσια σε ένα δρόμο της Θεσσαλονίκης. Πιάνουν την κουβέντα και γίνονται φίλοι. Αυτός του μιλάει για αγάπη, την οποία και του δείχνει έμπρακτα. Του δίνει ελπίδα και παρηγοριά. Τον οδηγεί στην Εκκλησία και του ανοίγει όλους τους πνευματικούς ορίζοντες. Γίνεται μοναχός σε ένα γνωστό ευλογημένο μοναστήρι με εκλεκτούς αδελφούς. Διάκονος και υπηρέτης όλων. Ο τελευταίος των τελευταίων κατ' επιλογήν. Χαιρόταν να απολαμβάνει σαν δική του τη δόξα των άλλων. Αυθεντικά απολάμβανε τα χαρίσματα και τις επιτυχίες τους. Βρήκε τον τόπο του, ανακάλυψε τον εαυτό του, συνάντησε τον Θεό. Το νέο του όνομα Κύριλλος.

-Είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου, συνήθιζε να λέγει, χρεωμένος στον Θεό μέχρι το κεφάλι.

Στο στόμα του έβγαζε συνεχή δοξολογία. Είχε και μία γλυκύτατη φωνή. Και πολύ δυνατή μνήμη. Ήξερε την Αγία Γραφή σχεδόν ολόκληρη απ' έξω. Το μοναστήρι έγινε πανεπιστήμιό του. Έψελνε με το ευγενές περιεχόμενο της καρδιάς του, όχι με τις φωνητικές χορδές και τα χείλη. Χαιρόσουν να τον βλέπεις και να τον ακούς. Είχε τιμήσει το κατ' εικόνα όσο ελάχιστοι και ακτινοβολούσε τα χαρίσματα της καθ' ομοίωσιν Θεού καταστάσεως με τρόπο φανερό και μυστικό.

Καταλαβαίνεις ότι ο π. Κύριλλος ήταν πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι έδειχνε. Ένα μικρό παιδί εξήντα ετών ...; Ένας άγγελος με υλική περιβολή.

Το αγαπημένο του θέμα η βασιλεία του Θεού. Επιθυμία του εμφανής το να τελειώνει με την εκκρεμότητα αυτής της ζωής και να ζήσει στο πλήρωμα της άλλης. Η μετοχή στην αιώνια μακαριότητα, η άληκτη θέα της δόξης του Θεού, η βίωση του κόσμου των θείων επαγγελιών, η ανέσπερη ογδόη ημέρα, η ακοή των «αρρήτων ρημάτων, α ούκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β' Κορ. ιβ' 4), η κοινωνία των αγγέλων, η αποκάλυψη της χάριτος των αγίων, η φανέρωση του Θεομητορικού μυστηρίου, η κατάργηση των φθαρτών και προσκαίρων, αποτελούσαν μόνιμο εντρύφημά του.

Κάθε τι που έλεγε, ακόμη και υποχρέωση να αναφερθεί στα καθυμερινά, ήταν «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένο» (Κολ. δ' 6) και απέπνεε ζωή και όχι θάνατο. Όλοι στην αδελφότητα τον λάτρευαν με ανομολόγητο θαυμασμό. Δεν το έλεγε εύκολα, αλλά λαχταρούσε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Δεν ήταν μόνο «πάροικος και παρεπίδημος» εδώ (Α' Πέτρ. β' 11), αλλά και ξένος. Είχε σαφή πόθο Θεού και θανάτου. Η σχέση του με τον θάνατο ήταν σχέση φιλική. Με την ιδέα του πολύ εξοικειωμένος. Η καρδιά του δεν ακουμπούσε σε αυτόν τον κόσμο. Γι' αυτό και η εξωτερική του εμφάνιση υπερβολικά απλή, τα ράσα του παλιά, δεύτερης χρήσης.

Ερχόταν ευκαιριακά και με επισκεπτόταν στο Μετόχι της Αναλήψεως που διακονούσα. Πάντοτε με ευλογία που εγώ έπαιρνα από τον γέροντα. Έφερνε και ευλογίεςΩ σταφίδες, αμύγδαλα, παστέλια, καμία σοκολάτα και κάποιο βιβλιαράκι. Ποτέ με άδεια χέρια. Πάντα με γεμάτη την καρδιά. Μόλις έπαιρνε την ευχή, έψαλλε κάτι επίκαιρο και άρχιζε το δοξολογικό του στόμα τις ωραίες αφηγήσεις από τη ζωή γερόντων που γνώρισε, αναλύσεις ψαλμικών χωρίων που έτυχε να μελετήσει ή ακούσει και του έκαναν εντύπωση, πατερικές σκέψεις και υπομνηματισμούς, εντυπωσιακές αναφορές στους βίους των αγίων, αγιογραφικές εμβαθύνσεις.

Και κατέληγε στο αγαπημένο του θέμα, την περιγραφή της βασιλείας του ΘεούΩ πώς θα είναι στον παράδεισο.

Ποταμός βιωματικής θεολογίας. όλα με πολύ πόθο και βαθειά ταπείνωση.

Εκοιμήθη ξαφνικά ο γέροντας της Μονής, ο π. Λεόντιος. Έφυγε μέσα στη Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης, πριν προλάβει κάποιος να του συμπαρασταθεί, χωρίς να τον πάρει κανείς είδησηΩ ούτε οι νοσηλεύτριες. Κανείς δεν το φανταζόταν. Ένας μεγαλειώδης μυστικός άνθρωπος. Πήρε μαζί του όση χάρι του έδωσε ο Θεός και άφησε πίσω του, σε όσους τον γνώρισαν, την ανάμνηση ενός άγνωστου αλλά πολύ μεγάλου αγίου, την αίσθηση ενός ιερού αγγίγματος του κόσμου των ορωμένων. Κανείς δεν ήξερε πως ζούσε. Ούτε ο π. Κύριλλος που τον υπεραγαπούσε και το κελλί του ήταν δίπλα στο δικό του. Μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος. Ανεξιχνίαστο μυστήριο. Πάντως μυστήριο. Απόλυτη κένωση, πλήρωμα χάριτος!

Στην εξόδιο ακολουθία, ο π. Κύριλλος σε μια γωνιά έδειχνε συντετριμμένος. Δεν σήκωσε κεφάλι. Τον καταλάβαινα. Έμενε πάλι ορφανός. Πάλι απρόσμενα και ξαφνικά. Τώρα από κάθε ανθρώπινο στήριγμα. Τον πλησίασα στο τέλος, θεωρώντας ότι έπρεπε να του πω έναν λόγο παρηγορίας.

-Σε είδα, π. Κύριλλε, σκυμμένο την ώρα της κηδείας. Πάλι ορφάνια. Τώρα μάλιστα μεγαλύτερη από τις προηγούμενες.

-Δεν είναι ακριβώς έτσι, πάτερ μου. Τώρα αποκτήσαμε πρεσβευτή στον ουρανό πρώτης κατηγορίας, πραγματικό στρατηγό.

-Καταλαβαίνω όμως και το κενό σου, συνέχισα. Πώς να το κάνουμε; Θα μας λείψει. Σε κοίταζα κατά τη διάρκεια της ακολουθίας γεμάτο σκέψεις και συνοχή.

-Δεν υπάρχει κενό. Κενό αφήνει η απουσία του Θεού, όχι ο πνευματικός προορισμός των ανθρώπων. «Ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με» (το είπε σιγοψέλνοντάς το).

Ή είναι ποθεινή πατρίδα και παράδεισος η βασιλεία του Θεού και για όποιον την κληρονομεί πανηγυρίζουμε ή όλα αυτά είναι υπερβολές και άδεια λόγια, οπότε τα δάκρυα είναι για το δράμα μας. Δεν μπορείς να φανταστείς, πατερούλη μου, πόσο τον ζήλεψα σήμερα τον π. Λεόντιο.

Σκέπτομαι την υποδοχή που του επεφύλαξαν τα αγγελικά τάγματα, αυτά τα «πρόσωπον προς πρόσωπον» που τώρα απολαμβάνει, και πανηγυρίζει η ψυχή μου για τη δόξα του. Φαντάσου τον ανάμεσα σε αγγέλους, σε δοξασμένους οσίους, σε αγιασμένους ματωμένους μάρτυρες, κοντά στον Απόστολο Παύλο, μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο, με τον Μέγα Βασίλειο, με τον Χρυσόστομο, με την Παναγία, με τη θέα του εσφαγμένου αρνίου. Θεέ μου! Κι εμείς εδώ πενθούμε, λέει. Σήμερα που ήταν φρέσκος στον ουρανό τον χιλιοπαρακαλούσα να ανοιξει τον δρόμο και για μας. Νομίζω θα τον ακούσει ο Θεός. Σίγουρα θα έχει παρρησία. Σε μια εβδομάδα ο π. Κύριλλος εμφανίζει ίκτερο. Τον πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο. Αρχίζει εξετάσεις. Προχωρημένος καρκίνος του ήπατος. Καλπάζουσα μορφή. Κεραυνός εν αιθρία. Ο χειρουργός, κοινός φίλος μας, αποφασίζει να τον ανοίξει άμεσα. Είναι όλος γεμάτος. Δεν πιστεύει στα μάτια του. Κάνει δυό- τρεις αναστομώσεις και τον κλείνει. Τον χάνουμε τον πάτερ, μας λέει. Ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ούτε δυο μήνες δεν έχει μπροστά του. Θα του κάνουμε λίγες χημειοθεραπείες για να λέμε ότι κάτι κάναμε, μήπως και πιάσει και τον τρίτο μήνα. Το μοναστήρι ανάστατο. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο γέροντας έφυγε για να μαζεύει τους πατέρες επάνω. Ας πάρει άλλους, όχι τον π. Κύριλλο. Αυτός όμως, πληροφορείται τα πάντα και λάμπει από χαρά.

-Τέτοιο δωράκι δεν το περίμενα. Είχαμε συμφωνήσει με τον π. Λεόντιο όποιος φύγει πρώτος να προσκαλέσει τον επόμενο. Πρέπει να βρήκε παρρησία στον Θεό. Γι' αυτό και έκανε το θαύμα. Είδατε; «αιτείτε και δοθήσετε υμίν». Αν θέλετε, ζητήστε κι εσείς.

-Εμείς, του έλεγε ο π. Γερόντιος, θα ζητήσουμε να μη φύγεις εσύ. Και να δεις που θα πάνε οι προσευχές σου.

-Εγώ, έχω καρκινάκι στο συκώτι μου. βρίσκομαι ήδη στον διάδρομο απογειώσεως με αναμμένες τις τουρμπίνες. Δεν με κρατάει τίποτε.

-Θα σκάσω, μονολογούσε ο π. Γερόντιος, δεν μπορεί κανείς να τον πείσει να σταματήσει αυτές τις προσευχές του. Δεν γίνεται, τον θέλουμε κάτω. Όλοι πρέπει να κάνουμε προσευχή να μην τον ακούσει ο Θεός. Δηλαδή θα μας κάνει ό,τι θέλει αυτός; Στο κάτω -κάτω ο ουρανός είναι γεμάτος από αγίους. Τί θα γίνουμε αν μας φεύγουν ένας - ένας; Έπεσε τηλεφώνημα και σε μένα. Απολάμβανα αυτούς τους πατέρες. Τί ωραίο πνεύμα! Τί ελεύθερο φρόνημα! Τί ανώτερη κατάσταση! Πήγα να τον επισκεφθώ στο Νοσοκομείο.

-Πάτερ μου, καλά σε βλέπω, του λέω.

-Περίμενε λίγο και θα είμαι ακόμη καλύτερα. Αρκεί να μη μου κάνει τη ζημιά ο π . Γερόντιος. Βάλθηκε να με κρατήσει και το πρόβλημα είναι ότι αυτός ξέρει να προσεύχεται και τον ακούει συνήθως ο Θεός. Ξεσήκωσε και κόσμο. Νομίζω όμως ότι εγώ θα νικήσω. Από την άλλη, το πρόβλημα είναι ότι εκείνος κάνει προσευχή για άλλον, ενώ εγώ για τον εαυτό μου. Έλεγε ο π. Τρύφων ότι οι προσευχές για τους άλλους είναι πιο δυνατές. Αλλά και που να τα βγάλει πέρα ένας αμαρτωλός Κύριλλος με όλους αυτούς; Και πολλοί είναι και ενάρετοι. Δεν κάνεις κι εσύ καμμιά ευχούλα να ξεμπερδεύουμε; Σε παρακαλώ πολύ, όταν οι άλλοι θα χάνουν το παιχνίδι, θα ήθελα να έλθεις κοντά μου να μου διαβάσεις εσύ την ευχή εις ψυχορραγούντα. Την άλλη φορά που θα έλθεις, φέρε και το Ευχολόγιο για πρόβα. Εγώ τώρα κλείνω τα μάτια, σταυρώνω τα χέρια και αρχίζουμε μαζί την εξόδιο ...;

«Έτι δεόμεθα υπέρ αναπαύσεως του δούλου του Θεού Κυρίλλου μοναχού, του αμαρτωλού, και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτώ πάν πλημμέλημα εκούσιόν τε και ακούσιον», έλεγε γεμάτος χαρά και δοξολογική διάθεση. Πέρασαν οι δυο μήνες, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο π. Κύριλλος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπήκε στο αεροπλάνο και ακυρώθηκε η πτήση. Για όλα έφταιγε ο πολύ αγαπητός του π. Γερόντιος. Τελικά αυτόν άκουσε ο Θεός. Και όσους τον υποστήριζαν με τις προσευχές τους. Ο π. Κύριλλος όμως δεν το έβαζε κάτω.

-Μπορεί να κέρδισε σε πρώτη φάση η αγάπη του π. Γεροντίου, αλλά υπάρχει και ο π. Λεόντιος. Και μάλιστα από τον ουρανό. Του το είχα ζητήσει σαν χάρι, τότε που κανείς δεν υποψιαζόταν ότι θα μας φύγει. Κάποτε θα τον ακούσει και αυτόν ο Θεός, έλεγε χαμογελώντας. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ζήτησε να βρεθούμε. Η ψυχή του πετούσε σαν τους αγγέλους, τα χείλη του διαρκώς δοξολογούσαν, το πρόσωπό του έλαμπε, η καρδιά του ξεχείλιζε από άρρητη χάρη. Η υγεία του φαινόταν μια χαρά.

-Νομίζω πλησιάζουμε στην ώρα μας. αισθάνομαι ότι η αντίστροφη μέτρηση όπου να ' ναι θα αρχίσει. Και η αναχώρηση θα γίνει αυτήν τη φορά με πύραυλο. Μια και έξω. Για να μην προλάβουν οι Γερόντιοι να χαλάσουν το σχέδιο. Αυτήν τη φορά το εισιτήριο έχει και εγγύηση. Έχουμε κι εμείς ψυχή, μου εμπιστεύτηκε χαριτωμένα. Μόνο μη μου κάνεις εσύ τη ζημιά. Σε θέλω σύμμαχο. Τί να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο όταν υπάρχει ο άλλος; Αμέσως μετά τη γιορτή, ο π. Κύριλλος κάτι έπαθε. Ζαλίστηκε, αισθάνθηκε δυνατούς πόνους, τον πήγαν στο Νοσοκομείο. Φάνηκε ότι η πορεία της υγείας του άνοιγε τον δρόμο στην πορεία της ψυχής του. Γεμάτος μεταστάσεις. Τα νέα τα έμαθε από τους πολυαγαπημένους του ...; αντιπάλους, που απαρηγόρητοι τον επισκέφθηκαν διαμαρτυρόμενοι. Με ένα γλυκύτατο μειδίαμα δέχτηκε την είδηση. Έκανε το σταυρό του και έβγαλε ένα «Δόξα σοι, ο Θεός» από το βαθύτερο σημείο της καρδιά του, σαν να αντίκριζε τη γη της επαγγελίας ύστερα από σαραντάχρονη περιπλάνηση στην έρημο, σαν να περπατούσε ύστερα από τριάντα οκτώ χρόνια, όπως ο παράλυτος του Ευαγγελίου.

Από τη στιγμή εκείνη, σταμάτησε τα αστεία και άρχισε την πιο εντατική του προετοιμασία. Ήδη είχε εξασφαλίσει το εισιτήριο και έπρεπε να επιμεληθεί όσο μπορούσε την αναχώρησή του. Μονίμως προσευχόμενος ενώπιον του Θεού. Η αγάπη του προς τον Θεό και η πίστη του στη μεγαλύτερή τους ένταση. Ο π. Κύριλλος είχε λίγη πνοή γι' αυτόν τον κόσμο και ετοίμαζε τη βαθειά ανάσα του για τον άλλο, τον αληθινό, τον αιώνιο. Με ειδοποίησε να πάρω το Ευχολόγιο και να πάω να εκπληρώσω τη συμφωνία μας, την ευχή εις ψυχορραγούντα.

Ήταν Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά, 7 Ιανουαρίου. Πήρα μαζί μου και έναν ασημένιο σταυρό με τίμιο ξύλο, αφιέρωμα στη Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, του «ταπεινού» Μητροπολίτου Αρσενίου από το 1692, όπως έγραφε από πίσω. Κοντά στα δέκα χρόνια στο Μετόχι της Αναλήψεως, συχνά τον προσκυνούσα, σπάνια ευωδίαζε, πολύ διακριτικά, κυρίως την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ή της Σταυροπροσκυνήσεως. Τον πήρα μαζί μου για ευλογία. Τον έβγαλα από τη λειψανοθήκη και τον ασπάστηκα. Δεν ευωδίαζε καθόλου. Τον τοποθέτησα σε ένα βελούδινο σακουλάκι και έφυγα για το νοσοκομείο.

Γύρω στις 10:30 π.μ. ήμουν δίπλα στο κρεβάτι. Περιμέναμε να έλθει κι η αδελφή του. Είπε ότι θα έφευγε του Τιμίου Προδρόμου. Ουρανοί ανοιχτοί, ο Πρόδρομος εν υψίστη τιμή, η Αγία Τριάδα σε φανέρωση, ο π. Κύριλλος πανέτοιμος, ό,τι πρέπει για αναχώρηση. Η επικοινωνία του με τον κόσμο των αισθήσεων διακοπτόμενη. Σαφώς βυθισμένος σε προσευχή, αλλά και με εμφανή δυσφορία.

Κάθε τόσο, επανελάμβανε «Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού».

Έβγαλα το σταυρό από το σακουλάκι να προσκυνήσει. Ήταν η διευθύνουσα του Νοσοκομείου, μία αδελφή νοσοκόμα και δύο πατέρες από το Μοναστήρι. Έκανε το σημείο του σταυρού. Προσκυνήσαμε όλοι.

-Τί γίνεται, πάτερ μου; πώς είσαι; Δυσκολεύεσαι; Μπορούμε κάτι να κάνουμε για σένα;

-Είμαι ευτυχής, τίποτε δεν με ενδιαφέρει, φεύγω. Περιμένω μόνο τη Μαρία (την αδελφή του) και αμέσως η ...; εκτόξευση. Ήδη είμαι στην εξέδρα και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν σας λυπάμαι γιατί δεν χωριζόμαστε. Απλά, ένας - ένας πηγαίνουμε στην «οικία του Πατρός, ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη ού στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος ...;» και η φωνή του έσβησε.

-Πότε να διαβάσω την ευχή; Να βάλω ευλογητός; Ρώτησα.

-Όχι ακόμα. Σε λίγο θα σου πω. Πέρασε λίγη ώρα σιωπής. Ήλθαν και δύο ακόμη πατέρες. Ο π. Κύριλλος σαν να μην καταλάβαινε. Ο ένας, ο π. Ευστάθιος, τον πλησιάζει στο αυτί και του λέει δυνατά: -«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Ου γαρ παύσομαι αεί τούτο επιλέγων ...;» και συμπληρώνει ο άλλος, ο π. Σταυριανός. -«επί πάσι μοι τοις συμβεβηκόσι». Ο π. Κύριλλος ανοίγει τα μάτια και αργά, μόλις που ακούγεται, και διορθώνει:

-«Επί πάσι μοι τοις συμβαίνουσι». Έχει σημασία. Μου κάνει νόημα και τον πλησιάζω.

-Πρόσεχέ τον αυτόν, είναι πολύ καλός, τον αγαπώ πολύ, αλλά είναι άνθρωπος του π. Γεροντίου. Μη μας κάνει καμιά ζημιά τελευταία ώρα. Και χαμογελά μέσα στη δυσφορία του. Αυτές οι χαριτωμένες εναλλαγές συναίσθησης της μοναδικής ιερότητος των στιγμών και της ανάλαφρης αντιμετώπισής τους είναι κάτι το μοναδικό. Ζει στην αιωνιότητα και ασπάζεται την καθημερινότητα. Μιλάει και τις δύο γλώσσες υπέροχα. Τις τελευταίες του στιγμές! Βυθίζεται! Γύρω του σιωπή.

Τί να πεις τέτοια ώρα, δίπλα σε έναν τέτοιον άνθρωπο; Όλοι στεκόμαστε με δέος.

Λίγοι άνθρωποι, πολλοί άγγελοι. Η ώρα του κτιστού κόσμου πήγε 12:00 ακριβώς το μεσημέρι. Η αιωνιότητα ρυθμίζει το δικό της ρολόιΩ ένα ρολόι δίχως δείκτες και δίχως νούμερα. Δίχως χρόνο! Δίχως τέλος!

Ο π. Κύριλλος σαν να μην επικοινωνεί πλέον. Η αναπνοή του βαρειά. Η πνοή του ανάλαφρη. Η θέα του προσώπου του αγγελική. Έχει πάνω από μισή ώρα να πει λέξη. Του έχει μείνει μόνον η τελευταία πνοή. Έτσι δείχνει ...; Όχι, ακριβώς. Κάνει νόημα. Κάτι θέλει να πει. Πλησιάζει τις δύο του παλάμες ανοιχτές δίπλα - δίπλα.

-Να διαβάσω την ευχή; Ρωτώ. Νεύει καταφατικά. Βάζω το πετραχήλι μου και αρχίζω τους ψαλμούς της ακολουθίας εις ψυχορραγούντα. Υπέροχη αλλά και φοβερή ακολουθία!

Σιγοκουνάει τα χείλη του, παρακολουθώντας το νόημα και προσπαθεί να κάνει τον σταυρό του στα κατάλληλα σημεία. Όταν διάβαζα τους κανόνες - μου είχε πει να τα διαβάσω όλα - ησύχαζε. Διάβασα και τις ευχές και έκανα την απόλυση. Του έδωσα το πετραχήλι να το ασπαστεί. Με περισσή ευλάβεια, μέσα στη βύθισή του, ακουμπάει με τα χείλη του το χέρι μου. Αυτός μου φίλησε το χέρι ως ιερέως. Εγώ αισθάνθηκα ότι άγγιξα το ιερό του πρόσωπο ως αγίου. Έσκυψα και τον ασπάστηκα.

Ένα ζωντανό εικόνισμα! Άνθρωπος «ούκ εκ του κόσμου τούτου».

Κουνάει τα χείλη του, σαν να θέλει κάτι να προσκυνήσει. Ρωτώ αν θέλει τον Τίμιο Σταυρό και το επιβεβαιώνει.

Βγάζω τον σταυρό ξανά από το σακουλάκι. Τον ασπάζομαι πρώτος εγώ. Ευωδία υπέροχη και έντονη. Δεν βγάζω λέξη. Τον προσφέρω για προσκύνηση στον άγιο του Θεού, ανοίγει τα μάτια του, κάνει το σημείο του σταυρού, τον ασπάζεται, ένα δάκρυ γλείφει το μάγουλό του και βυθίζεται για πάντα στη σιωπή.

Σε λίγη ώρα αφήνει και την τελευταία του πνοή και γλιστράει στον κόσμο της μακαρίας αιωνιότητος, στη γη των πραέων ...;

Προσκύνησαν όλοι οι παρόντες με ευλάβεια και γεύτηκαν μαζί με τη χάρι του σταυρού και την ευλογία του ταπεινού Κυρίλλου μοναχού.

Προηγουμένως κανείς μας δεν αντελήφθη καμία ευωδία. Τώρα όλοι μας ανεξαιρέτως. Και μάλιστα έντονη. Έδειξε ο Θεός την ευαρέσκειά του. Ο άνθρωπος αναπαύθηκε με όλη τη σημασία της λέξεως.

«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και το μνημόσυνον αυτών εις γενεάν και γενεάν».

(του π.Νικολάου, επισκόπου Μεσογαίας από το βιβλίο του «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός») 

Αναδημοσίευση: Τις Θεος μεγας