Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ Αποστ. ανάγνωσμα: Β΄Κορ. 6,16 - 18 ∙ 7,1 (29-1-2012)

Ξένια Παντελή , Θεολόγος
Πρωτότυπο κείμενο
Τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; Υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός. Διό εξέλθατε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Ταύτας ουν έχοντες τας επαγγελίας, αγαπητοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.
Απόδοση
Μπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού και ο ναός των ειδώλων; Εσείς είστε ναός του ζωντανού Θεού, όπως ο ίδιος είπε: Θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου. Γι αυτό ο Κύριος λέει: Φύγετε μακριά απ΄ αυτούς και ξεχωρίστε. Μην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα, κι εγώ θα σας δεχτώ. Θα είμαι για σας ο πατέρας, κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου, λέει ακόμα ο παντοκράτορας Κύριος. Αφού λοιπόν, αγαπητοί μου, έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί που μολύνει το σώμα και την ψυχή. Ας ζήσουμε μια άγια ζωή με φόβο Θεού.
Σχολιασμός
Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για τη σχέση του χριστιανού με το Θεό. Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί ποικίλους συμβολισμούς και παραστάσεις, καταλήγοντας σε συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για τη χριστιανική ζωή. Έπειτα διακηρύσσει ότι οι χριστιανοί είμαστε «ναός του Θεού του ζώντος. Προσδιορίζει στη συνέχεια τόσο τις σχέσεις τους με τον κόσμο, όσο και το χρέος τους απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς τους , που είναι η καθαρότητα σαρκός και πνεύματος και η επιδίωξη του αγιασμού.
Ο Απ. Παύλος τονίζει ότι εμείς οι χριστιανοί είμαστε «ναός Θεού ζώντος».  Είμαστε λοιπόν κατοικητήριο του Θεού. Αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη «ναός». Γι’ αυτό άλλωστε συχνά ο μέγας Απόστολος συνιστά την πνευματική και ηθική καθαρότητα. Ο Απόστολος Παύλος θέλοντας να πείσει τους Κορινθίους ότι αυτά που τους γράφει δεν είναι κάτι δικό του, αλλά θεϊκή διακήρυξη, προσφεύγει  στην Παλαιά Διαθήκη. Συγκεκριμένα ο Παύλος επικαλείται λόγια του ιδίου του Θεού προς τον Ισραήλ (βλ. Λευϊτ. 26, 11-12 και Ιεζ. 37, 27): «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω και και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός». Ο Θεός είναι παρών στον κόσμο και την ιστορία. Με την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού, εκπληρώνεται η υπόσχεση του Θεού προς τον περιούσιο λαό του. Ο Χριστός είναι ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού, η Σοφία του Θεού, η όντως Ζωή, η αληθινή Δικαιοσύνη το Φως των εθνών και η Απολύτρωση για τους ανθρώπους.
 
Ωστόσο η σχέση αυτή, που ο ίδιος ο Θεός εγκαθιδρύει, συνεπάγεται από μέρους μας ένα χρέος. Το χρέος αυτό είναι απομάκρυνση από την αμαρτία. Από καθετί που μολύνει το σώμα και την ψυχή. Γι’ αυτό και καλεί ο Παύλος τους Κορινθίους μέσα από την επιστολή του αυτή να μην συναναστρέφονται με τους ειδωλολάτρες και τους απίστους, αλλά να διαχωρίσουν τη θέση και τη ζωή τους από αυτούς .Τηρώντας αυτά  ο Θεός θα μας δεχτεί κοντά του. Θα γίνουμε παιδιά Του, οι υιοί και οι θυγατέρες Του και Αυτός ο Πατέρας μας. Αυτό μας λέει στον επόμενο στίχο  ο θείος Απόστολος: «και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας...». Η σχέση μας με το Θεό είναι σχέση πατέρα – παιδιού. Μια σχέση πνευματική και αγαπητική. Η σχέση αυτή προαναγγέλεται στην Παλαιά Διαθήκη, όπως για παράδειγμα στο Β΄ Βασιλειών (7, 14) και στον προφήτη Ιερεμία (38,1 ∙ 39, 38). Μάλιστα τα λόγια που παραθέτει στο στίχο 18 είναι βασισμένα στα χωρία αυτά της Παλαιάς Διαθήκης. Η υπόσχεση αυτή του Θεού, που προαναγγέλεται στην Παλιά διαθήκη, βρίσκει την πλήρη εκπλήρωση της στην Καινή Διαθήκη, στο πρόσωπου του Θεανθρώπου Χριστού. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ήταν ο άνθρωπος να ξαναγίνει παιδί του. Ο Θεός μας προόρισε να γίνουμε και πάλι παιδιά του: «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 1, 5).
Παράλληλα οι επαγγελίες του Θεού προς το λαό του, προς τα παιδιά Του, είναι αρκετές και αναμφίβολα κοσμοσωτήριες και λυτρωτικές. Ο Θεός μας κάνει και πάλι παιδιά του, μας καλεί σε υιοθεσία και μας χαρίζει τη λύτρωση με το σταυρικό μαρτύριο του Υιού Του. Μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου. Ο Θεός επίσης είναι παρών στην ιστορία. Περπάτησε ανάμεσα μας. Από όλα αυτά όμως απορρέουν και κάποιες υποχρεώσεις για εμάς τους χριστιανούς. Ή καλύτερα υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις για να γίνουμε παιδιά του Θεού και να πετύχουμε τη θέωση. Και αυτές είναι να καθαρίσουμε τον εαυτό μας από καθετί που μολύνει το σώμα και τη ψυχή. Αυτό μας προτρέπει στον πρώτο στίχο του κεφαλαίου  7, ο απόστολος των εθνών: «...καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος...». Με απλά λόγια μας καλεί να καθαρίσουμε το σώμα και τη ψυχή από τα πάθη και τις αμαρτίες. Το πάθος είναι ασθένεια της ψυχής. Είναι εμπαθής κατάσταση της ψυχής. Είναι ακόμη διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων. Παρά φύσιν κατάσταση και κίνηση της ψυχής. Τα πάθη δεν ανήκουν  στη φύση του ανθρώπου, αλλά αποτελούν παρά φύσιν καταστάσεις. Οι αμαρτίες είναι η εξωτερίκευση και ενεργοποίηση των παθών. Είναι οι συγκεκριμένες πράξεις οι οποίες μας  απομακρύνουν από το Θεό και μολύνουν το σώμα, αλλά και τη ψυχή. Το αμάρτημα είμαι μια ηθική πτώση, μια αστοχία.  Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν και πάθη που είναι κρυφά, γιατί δεν δόθηκε η αφορμή να ενεργοποιηθούν με συγκεκριμένες αμαρτίες. Και αυτά όμως είναι επικίνδυνα, γιατί μένουν απαρατήρητα και δεν πολεμούνται.
Ο Απόστολος Παύλος κάνει αναφορά για το «μολυσμό της σαρκός», εννοεί τις αμαρτωλές πράξεις, οι οποίες κατά πρώτο λόγο μολύνουν το σώμα μας που είναι «ναός Θεού ζώντος». Όταν  αναφέρεται σε «μολυσμό του πνεύματος», εννοεί τα πάθη που φωλιάζουν στη ψυχή, τους εμπαθείς και πονηρούς λογισμούς. Φυσικά αυτά είναι αλληλένδετα: τόσο τα πάθη, όσο και οι αμαρτίες μολύνουν το σώμα, αλλά και τη ψυχή. Η ζωή του χριστιανού είναι ένας συνεχής αγώνας για κάθαρση από τα πάθη και τις αμαρτίες. Αυτό άλλωστε μας καλεί να πράξουμε και ο απόστολος Παύλος. Η κάθαρση από τα πάθη οδηγεί στη θέωση, στην ένωση με το Θεό, που είναι και ο στόχος της ζωής του ανθρώπου. 

Εν κατακλείδι είναι μεγάλη τιμή για το χριστιανό να είναι ένας έμψυχος ναός του Θεού. Να αποτελεί κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, τον τόπο όπου φανερώνεται και αναπαύεται η Τριαδική χάρη. Και πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι  ο άνθρωπος δεν είναι ένας χειροποίητος αλλά θεόπλαστος ναός. Τον κατασκεύασε ο ίδιος ο Θεός, γιατί αγαπά να παραμένει και να  κατοικεί μέσα μας, αρκεί εμείς να τον θεοποιούμε αυτό το ναό να τον διατηρούμε καθαρό και ευπρεπισμένο. Να το διαφυλάσσουμε από κάθε είδους φθορά που επιφέρει η αμαρτία. Να προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε να παραμένει απρόσβλητο από κάθε μολυσμόν σαρκός και πνεύματος. Να επιδιώκουμε ασταμάτητα τον αγιασμό του.

Αναδημοσίευση: Ιερά Μητρόπολη Κωνσταντίας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Χαναναίας), Ευαγγ. ανάγνωσμα: Ματθ. 15, 21-28 (29-1-2012)

Ιεροδιακόνου Αυγουστίνου Κκαρά
Πρωτότυπο κείμενο
 21. Τω καιρώ εκείνω εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. 22. Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγαζεν αυτώ λέγουσα• ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαβίδ• ή θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. 23. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον. Και προσελθόντες oι μαθηται αυτού ήρώτων αυτόν λέγοντες• απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. 24. Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. 25. Η δε ελθούσα προσεκύνει αυτώ λέγουσα• Κύριε, βοήθει μοι. 26. Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ εστί καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοίς κυναρίοις. 27. Η δε είπε• ναι, Κύριε, και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. 28. Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή• ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις- γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης.
Απόδοση
 Εκείνο τον καιρό, αφού βγήκε ο Ιησούς από τα μέρη εκείνα (της Γαλιλαίας), αναχώρησε στα μέρη της Τύρου και Σιδώνος. Και να μια γυναίκα Χαναναία από εκείνη την περιοχή βγήκε και φώναζε: « Ελέησε με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται άσχημα από το δαιμόνιο». Αυτός όμως δεν της απάντησε ούτε με μια λέξη. Και ήλθαν οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Απομάκρυνε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας». Ο Κύριος όμως αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ». Αυτή δε (η Χαναναία) αφού τον πλησίασε, τον προσκυνούσε και έλεγε, «Κύριε, βοήθησε με». Εκείνος της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό πράγμα να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλάκια». Αυτή δε είπε• «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Ω γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου• ας γίνει, όπως συ θέλεις». Και θεραπεύτηκε από εκείνη την ώρα η θυγατέρα της.
Η πίστη της Χαναναίας γυναίκας
 Ο Ιησούς Χριστός εξέρχεται από την Γεννησαρέτ, η οποία ήταν αμιγώς Ιουδαϊκή περιοχή και πορεύεται προς τις περιοχές των πόλεων Τύρου και Σιδώνος, οι οποίες βρίσκονται σε αρκετή απόσταση βόρεια των Ιεροσολύμων. Τα μέρη αυτά, η γνωστή τότε Φοινίκη κατοικείτο από ειδωλολατρικά έθνη, ωστόσο υπήρχαν και Ιουδαίοι αναμεμιγμένοι με τους Εθνικούς. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο μέσα στα ιερά ευαγγέλια, αφού και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ο Ιησούς Χριστός πορεύεται σε ειδωλολατρικά μέρη, για να κηρύξει το ευαγγέλιό Του, επισφραγίζοντας έτσι την οικουμενικότητα της Μεσσιανικής του αποστολής.
 Στην πορεία του αυτή ο Ιησούς Χριστός συναντάται με την Χαναναία γυναίκα της σημερινής περικοπής, η οποία με κραυγή μεγάλης πίστης ζητά το έλεός Του για τη δαιμονισμένη κόρη της. Υπό κανονικές συνθήκες η Χαναναία γυναίκα δε θα τολμούσε να ζητήσει τη βοήθεια ενός Ιουδαίου, αφού οι κάτοικοι της Συριακής Φοινίκης, απόγονος των οποίων ήταν και η Χαναναία διατηρούσαν μεγάλη έχθρα προς τους Ιουδαίους. Την πληροφορία για την καταγωγή της Χαναναίας μας τη δίδει ο ευαγγελιστής Μάρκος στην αντίστοιχη διήγησή του: «η δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τω γένει» (Μαρκ. 7,26). Η αίτηση της Χαναναίας προς τον Ιησού Χριστό: «ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαβίδ• ή θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται», φανερώνει ότι και εκείνη παρά την καταγωγή της, πίστευε στην έλευση του Μεσσία, ο οποίος θα προερχόταν από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Η πίστη της αυτή ήταν αποτέλεσμα ιουδαϊκής επίδρασης εξαιτίας της γειτνίασης της Φοινίκης με την Ιουδαία, αλλά και της συνύπαρξης Ιουδαίων και Εθνικών. Εξάλλου η φήμη του Ιησού Χριστού ως Μεσσία και θεραπευτή είχε λάβει ευρύτερες διαστάσεις και είχε διαδοθεί και σε ειδωλολατρικά εδάφη.
 Η στάση σιωπής του Ιησού Χριστού «ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λογον» απέναντι στο αίτημα της Χαναναίας δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τόσο στους ίδιους τους μαθητές του, όσο και στους διάφορους ερμηνευτές. Δεν ήταν συνήθεια του Ιησού Χριστού να αδιαφορεί στα αιτήματα των ανθρώπων που τον πλησίαζαν. Οι μαθητές κάτω από τον φόβο μήπως οι κραυγές της γυναίκας προσελκύσουν την προσοχή του πλήθους, ζητούν από τον Διδάσκαλο: «απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών». Η παύση της σιωπής του Ιησού Χριστού και η διακήρυξη: «ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ», ικανοποιεί αφενός τις πεποιθήσεις των μαθητών Του, αφετέρου αυξάνει τα ερωτηματικά των ερμηνευτών και αναγνωστών της περικοπής. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του Ισραήλ περιόριζαν τη Μεσσιανική αποστολή του Χριστού μόνο μεταξύ των Ιουδαίων, αποκλείοντας όλους τους άλλους ανθρώπους. Άλλωστε σε άλλη περίπτωση ο Ιησούς Χριστός αποστέλλοντας τους μαθητές Του για το κήρυγμα του ευαγγελίου Του, τους υπέδειξε: «εις οδόν εθνών μη απέλθητε και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε, πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. 10,5-6). Η διακήρυξή Του όμως αυτή δεν έμελλε να έχει μεγάλη διάρκεια, αφού αμέσως μετά την Ανάστασή Του υπέδειξε και πάλιν στους μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Επομένως η Βασιλεία του Θεού ανοίγεται σε όλη την οικουμένη.
 Η Χαναναία γυναίκα ωστόσο δεν απογοητεύεται από το λόγο αυτό του Ιησού Χριστού και συνεχίζει να ζητά το έλεός Του με μεγαλύτερη ένταση: «η δε ελθούσα προσεκύνει αυτώ λέγουσα• Κύριε, βοήθει μοι». Η απάντηση και πάλιν του Ιησού Χριστού είναι άκρως απογοητευτική και υποτιμητική γι΄ αυτήν: «ουκ εστί καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοίς κυναρίοις». Άρτος είναι η θεραπεία, την οποία ζητά η Χαναναία για την κόρη της, τα τέκνα είναι οι Ιουδαίοι και τα κυνάρια, τα σκυλιά οι Εθνικοί. Μετά την τοποθέτηση αυτή του Ιησού Χριστού φαίνεται να μην υπάρχει πλέον ελπίδα για την Χαναναία, αφού έτσι και δια στόματος του Διδασκάλου επιβεβαιώνεται το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών.
 Βεβαίως ο λόγος αυτός του Ιησού Χριστού λαμβάνει αλληγορική σημασία. Ο διαχωρισμός μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών ήταν δεδομένος και επικρατούσε ευρύτερα η συνήθεια μεταξύ των Ιουδαίων αν αποκαλούν τους Εθνικούς σκύλους. Ο όρος σκυλιά με τον οποίο χαρακτηρίζονταν οι Εθνικοί, σημαίνει τα αδέσποτα σκυλιά που κυκλοφορούσαν στους δρόμους και ήταν ακάθαρτα. Ο Ιησούς Χριστός όμως δεν μένει σε αυτή την απλή διαπίστωση αλλά προχωρεί πάρα πέρα και χαρακτηρίζει τους Εθνικούς με το υποκοριστικό «κυνάρια», δηλαδή τα μικρά σκυλάκια, όρος που αφορά στα κατοικίδια σκυλιά. Έτσι οι Εθνικοί δεν είναι πλέον αδέσποτοι σκύλοι, αλλά ανήκουν και αυτοί σε κάποιον οικοδεσπότη και βρίσκονται στην ευρύτερη οικογένεια των τέκνων του Θεού. Στην παράλληλη διήγησή του ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει: «άφες πρώτον χορτασθήναι τα τέκνα» (Μαρκ. 7,27). Δεν αρνείται λοιπόν τον άρτο της ζωής στους Εθνικούς, ούτε το θεωρεί αποκλειστικό προνόμιο των Ιουδαίων, παρά το γεγονός ότι έχουν την προτεραιότητα ως ο εκλεκτός λαός του Θεού. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά τη συνάντησή Του με την Χαναναία γυναίκα ο Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το θαύμα του πολλαπλασιασμού των επτά άρτων και των λίγων ψαριών σε μια εθνική περιοχή στη Γαλιλαία, όπου έφαγαν και χόρτασαν τόσο Ιουδαίοι, όσο και Εθνικοί που άκουγαν το κήρυγμά του.
 Η απάντηση της Χαναναίας δεν θα ήταν αναμενόμενη αν την κρίνουμε από την ανθρώπινή της πλευρά: «ναι, Κύριε, και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών». Ανθρωπίνως και λογικά σκεπτόμενη η Χαναναία θα έπρεπε να αντιδράσει στους λόγους αυτούς του Ιησού Χριστού και να απομακρυνθεί από κοντά του. Η στάση της όμως μαρτυρεί το μεγαλείο και την σταθερότητα της πίστης της. Η βεβαιότητα και η εμπιστοσύνη της στον Ιησού Χριστό κάνουν την πίστη της σταθερή και ακλόνητη. Αποδέχεται ωστόσο ότι πρώτη προτεραιότητα του Μεσσιανικού έργου του Ιησού Χριστού είναι ο εκλεκτός λαός του Ισραήλ, δέχεται ότι εκείνοι είναι οι κύριοι που κάθονται στο δείπνο του Θεού, ενώ οι υπόλοιποι, οι Εθνικοί που απομακρύνθηκαν από τον αληθινό Θεό δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Δέχεται τον όρο για την ίδια και τους ομοεθνείς της, ότι είναι τα σκυλάκια του σπιτιού, όμως και αυτά έχουν τη θέση τους μέσα στην ευρύτερη οικογένεια και χωρίς να στερούν το ψωμί από τα παιδιά, τρέφονται με τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι τους. Οι λόγοι αυτοί της Χαναναίας έγιναν η αιτία της επιβράβευσής της από τον Ιησού Χριστό και της θεραπείας της δαιμονισμένης κόρης της: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις- γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης». Με το θαύμα αυτό γίνεται η υπέρβαση των ορίων μεταξύ Ισραήλ και Εθνών και το μήνυμα του ευαγγελίου καθίσταται πλέον υπερεθνικό και οικουμενικό.
 Η Μεσσιανική δράση του Ιησού Χριστού δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να περιοριστεί στα στενά πλαίσια ενός έθνους. Αυτό θα ήταν αντίθετο με το θέλημα του Θεού «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄Τιμ.2,4). Αυτή τη διάσταση δίδει πάντοτε η Εκκλησία στη ζωή και τη δράση της μέσα στον κόσμο. Ποτέ δεν περιόρισε την αποστολή της στα στενά όρια κάποιων εθνών, αλλά απευθύνθηκε σε όλη την οικουμένη και αυτό πράττει και σήμερα με την ιεραποστολική της προσπάθεια στις χώρες της Αφρικής, της Ασίας κλπ, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, προσφέροντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αλλά και δίδοντας τρόφιμα στους φτωχούς ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικών, φυλετικών ή άλλων διακρίσεων. Εξάλλου και στις δύσκολες μέρες που ζούμε με την οικονομική και γενικότερη κρίση να ταλαιπωρεί τους ανθρώπους και να τους οδηγεί στην φτώχεια και την ανέχεια η Εκκλησία δεν έμεινε αδιάφορη, αλλά προσφέρει την ελεημοσύνη της αδιακρίτως σε όλους. Η Εκκλησία ακολουθώντας το παράδειγμα του Αρχηγού της προσφέρει τον άρτο της Ζωής, αλλά και τον επιούσιο άρτο στα παιδιά της, χωρίς να ζητά πιστοποιητικά εθνικής καταγωγής η θρησκευτικής πεποίθησης. Άλλωστε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως η Μήτηρ Εκκλησία το 1872 καταδίκασε ως «αίρεση» τον Εθνοφυλετισμό (ρατσισμό) και έδωσε το στίγμα της παρουσίας και μαρτυρίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στο σύγχρονο πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό κόσμο μας. Η μαρτυρία της πρέπει να είναι η έκφραση του θελήματος του Θεού: «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄Τιμ.2,4). 

Αναδημοσίευση: Ιερά Μητρόπολη Κωνσταντίας

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, θεωρείται ως «τῶν θεολόγων ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος». Είναι ο ένας από τους τρεις εκκλησιαστικούς άνδρες, που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά με την προσωνυμία «Θεολόγος». Οι άλλοι δύο είναι ο Ευαγγελιστὴς Ιωάννης και ο όσιος Συμεὼν ο Νέος Θεολόγος.
Καταγόταν από από την Αριανζό, μία κοινότητα πλησίον της πόλης Ναζιανζού στην Μικρά Ασία. Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 328-330 μ.Χ. Ήταν μέλος μίας αγίας οικογένειας∙ ο πατέρας του Γρηγόριος, Επίσκοπος Ναζιανζού, η μητέρα του Νόννα, η αδελφή του Γοργονία και ο αδελφός του Καισάριος ο ιατρός τιμώνται, επίσης, ως Άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Γρηγόριος έμαθε τον Χριστιανισμό από τη μητέρα του Νόννα. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον εξάδελφο του Καρτέριο και το θείο του Αμφιλόχιο. Για την περαιτέρω μόρφωσή του φοίτησε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στην Παλαιστίνη, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά διάρκεια των σπουδών του γνώρισε μεγάλους εκκλησιαστικούς άνδρες• στην Καισάρεια τον Μέγα Βασίλειο, με τον οποίο, μετέπειτα, σύναψε σχέσεις ισχυρής και αρραγούς φιλίας, και στην Αλεξάνδρεια τον Μέγα Αθανάσιο και τον Μέγα Αντώνιο.
Μετά τις πολυετείς σπουδές του, το 359 επέστρεψε στη πατρίδα του, όπου εργάστηκε ως ρητοροδιδάσκαλος. Επειδή, όμως, είχε έφεση προς την ησυχία, σύντομα διαπίστωσε ότι η ζωή στον κόσμο δεν τον ικανοποιούσε, γι’ αυτό και πήρε την απόφαση να ασκητέψει στην έρημο. Μετέβη, λοιπόν, στον Πόντο, κοντά στον Ίρι ποταμό, στο κτήμα όπου ήδη ασκήτευε ο Βασίλειος. Έτσι, μαζί, πλέον, οι δύο φίλοι επιδόθηκαν στην άσκηση για να ζήσουν, ό,τι η ψυχή τους ποθούσε περισσότερο. Ακόμη, παράλληλα με την άσκηση, μελέτησαν τα θεολογικά γράμματα, φιλοτέχνησαν τη Φιλοκαλία, αλλά και συνέταξαν διάφορους κανόνες που ρυθμίζουν τη μοναχική ζωή.
Λίγο αργότερα, μεταξύ των ετών 361-362, ο Γρηγόριος γύρισε στην πατρίδα του, λόγω της αδυναμίας του πατέρα του να αντιμετωπίσει την έξαρση των αιρέσεων, όπου και πείσθηκε να χειροτονηθεί ιερέας, ώστε να συμβάλει στο δύσκολο έργο, που είχε να φέρει εις πέρας ο γηραιός πατέρας του. Ωστόσο, λόγω των δυσχερειών, δεν παρέμεινε για αρκετό καιρό, καθώς τον επόμενο χρόνο αναχώρησε για το ασκητήριο του στον Πόντο, όπου βρισκόταν ο φίλος του Βασίλειος. Ο Βασίλειος, βλέποντας το Γρηγόριο να υποχωρεί, κάτω από το βάρος των νέων του καθηκόντων και του ανελέητου πολέμου των αιρετικών, φιλοξένησε το φίλο του, ωσότου μπορέσει ν’ ανακτήσει τις δυνάμεις, που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει το έργο του. Πράγματι, όταν ο Γρηγόριος βρήκε το κουράγιο, επέστρεψε στην Ναζιανζό, όπου εργάστηκε με ζήλο και πολύ ενδιαφέρον για το ποίμνιό του, καταφέρνοντας, τελικά, να ελκύσει και πάλι στην Εκκλησία πιστούς, που πλανήθηκαν από την αίρεση του Αρείου.
Μάλιστα, όταν ο Βασίλειος αντιμετώπισε δυσκολίες, λόγω της κακής συμπεριφοράς του Ευσεβίου Καισαρείας, ο Γρηγόριος ανταπέδωσε τη συμπαράσταση, μένοντας με το φίλο του στο ησυχαστήριο του Πόντου, μέχρι που απέθανε ο Ευσέβιος. Τότε, ο Γρηγόριος έπεισε το φίλο του να επιστρέψει στην Καισάρεια ως υποψήφιος Επίσκοπος. Η παρουσία του στην πόλη, όμως, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, γι’ αυτό και ο Βασίλειος ειδοποίησε το Γρηγόριο να προστρέξει προς υποστήριξή του. Ο Γρηγόριος, παρόλο που στην αρχή προβληματιζόταν, πείσθηκε από τον πατέρα του να μεταβεί στην Καισάρεια, για να βοηθήσει το Βασίλειο.
Έτσι, μετά την άφιξή του στην πόλη, το 372, ο φίλος του Βασίλειος και ο πατέρας του, τον χειροτόνησαν Επίσκοπο Σασίμων, παρά τη θέλησή του, προκειμένου ο Βασίλειος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις ενέργειες του Αυτοκράτορα Ουάλεντου. Ωστόσο, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του, ο Γρηγόριος δεν θέλησε να εμπλακεί στη διαμάχη του Βασιλείου με τον Ουάλεντο, γι’ αυτό και επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου συνεργάστηκε με τον πατέρα του μέχρι το 374, χρονιά κατά την οποία κοιμήθηκε τόσο ο γηραιός πατέρας του Γρηγόριος, όσο και η μητέρα του Νόννα.
Τη Ναζιανζό υπηρέτησε, για λίγο ακόμη χρονικό διάστημα, μέχρι που αντιλήφθηκε ότι οι κάτοικοι της πόλης καθυστερούσαν την εκλογή νέου Επισκόπου, με σκοπό να τον αναδείξουν Επίσκοπο της πόλης. Επειδή όμως δεν ήθελε να αναλάβει την έδρα, αποσύρθηκε στην Ιερά Μονή της Αγίας Θέκλας, στη Σελεύκεια, για να ησυχάσει. Ωστόσο την ησυχία του διατάραξε ο θάνατος του φίλου του Βασιλείου. Τόσο πολύ συγκλονίστηκε ο Γρηγόριος, ώστε έφθασε στο σημείο να λέγει πως «μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος».
Βέβαια, όταν η Σύνοδος, που έγινε στην Αντιόχεια το 379, αποφάσισε την αποστολή του στην Κωνσταντινούπολη ανταποκρίθηκε με θέρμη, διότι οι αιρετικοί έπνιγαν κάθε φωνή Ορθοδοξίας, τόσο στον εκκλησιαστικό, όσο και στον πολιτειακό χώρο της περιοχής. Ευτυχώς, στην αρχή δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη η παρουσία του, γι’ αυτό και μπόρεσε να μετατρέψει ένα δωμάτιο σε εκκλησάκι, ώστε να λειτουργεί και να κηρύσσει. Με τη πάροδο του χρόνου οι πιστοί που συνέρρεαν για να λειτουργηθούν, αλλά και για να ακούσουν του λόγους του Γρηγορίου ολοένα και αυξάνονταν, ώστε να μην τους χωράει, πλέον, το μικρό εκείνο εκκλησάκι. Γι’ αυτό διεύρυναν το χώρο και του έδωσαν το όνομα Αγία Αναστασία (αφού εκεί αναστήθηκε ο ορθόδοξος λόγος). Σ’ αυτό, επίσης, το ναό εκφώνησε ο Γρηγόριος τους πέντε περίφημους και απαράμιλλους σε θεολογικό περιεχόμενο λόγους του.
Η ανάσταση της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη, όμως, δεν ενόχλησε μόνο τους αιρετικούς, αλλά έδωσε και την ευκαιρία σε ματαιόδοξους συνεργάτες του Γρηγορίου να κινηθούν προς κατάληψη του αρχιεπισκοπικού θρόνου της Πόλης, πριν ο λαός απαιτήσει την άνοδο του Γρηγορίου. Τα λυπηρά αυτά γεγονότα, όμως, πλήγωσαν ιδιαίτερα τον Άγιο Γρηγόριο, διότι σημειώθηκαν, όχι από αιρετικούς, αλλά από δικούς του ανθρώπους, γι’ αυτό, και πάλι, αναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της φυγής. Ο λαός, όμως, επειδή τον αγαπούσε πολύ, τον παρακάλεσε με θέρμη να επιστρέψει. Τότε, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, εις ένδειξη εκτίμησης και από μέρους του, παρέδωσε τον Καθεδρικὸ Ναὸ στους Ορθοδόξους, ώστε να μπορεί να επιτελείται το εκκλησιαστικό έργο κατά τρόπο απρόσκοπτο και εποικοδομητικό προς δόξαν Χριστού.
Το μέγεθος της προσωπικότητας του Γρηγορίου και το σπουδαίο ποιμαντικό έργο, που επιτελούσε, ενέπνευσε το λαό να τον προωθήσει στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο Γρηγόριος αρνήθηκε, βέβαια, λέγοντας ότι η Σύνοδος θα πρέπει ν’ αποφασίσει ποιός θα αναλάβει το θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Έτσι, όταν το 381, ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος συνεκάλεσε στην Πόλη τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, μεταξύ άλλων αποφάσεων, η Σύνοδος ανακήρυξε το Γρηγόριο Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Η απόφαση αυτή, όμως, πυροδότησε νέες αντιδράσεις απ’ όσους τον αντιπαθούσαν και απ’ οσους ορέγονταν την έδρα της Κωνσταντινούπολης. Γι' αυτό έβρισκαν ή επινοούσαν διάφορες αφορμές, ώστε να εξαναγκάσουν το Γρηγόριο να παραιτηθεί• ελεγαν, για παράδειγμα, ότι η ανακήρυξη του ως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως ήταν αντικανονική, επειδή διατελούσε, δήθεν, Επίσκοπος Σασίμων. Ασφαλώς, το επιχείρημά τους στερείτο σοβαρότητας, διότι ο Γρηγόριος ποτέ δεν λειτούργησε εκεί.
Τελικά, λόγω των σφοδρών αντιδράσεων, ο Γρηγόριος πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την Κωνσταντινούπολη, για να μην προκληθεί περαιτέρω ζημιά στην Εκκλησία. Έτσι, αφού είπε, ενώπιων της Συνόδου, πως αν πραγματικά είναι υπαίτιος των κακών, ας πάθει ό,τι και ο Προφήτης Ιωνάς, ανεχώρησε για την πατρίδα του.
Ασφαλώς, όταν έφθασε στη Ναζιανζό δεν παρέδωσε τα όπλα, αλλά πάλι ενδιαφέρθηκε με θέρμη για τους πιστούς της πατρίδας του. Αντιμετώπισε, λοιπόν, και εκδίωξε τους πάσης φύσεως αιρετικούς, υψώνοντας το ανάστημά του, ως κορυφαίος Θεολόγος και άριστος φιλόσοφος.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος κοιμήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 390/391.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, στο Άγιον Όρος.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 25 Ιανουαρίου, ημέρα της κοιμήσεώς του, ενώ στις 30 Ιανουαρίου συνεορτάζεται μαζί με το Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.
Απολυτίκιο
«Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ρητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας• ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».
Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Κυριακή ΛΒ΄ Επιστολών, Αποστ. Ανάγνωσμα: Α΄ Τιμ. 4, 9 -15 (22-1-2012)

Ρένου Κωνσταντίνου, Θεολόγου – Καθηγητή Μ.Ε
Πρωτότυπο κείμενο
9. πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος• 10. εις τούτο γαρ και ποπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών. 11. Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε. 12 Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω, αλλά τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία. 13. έως έρχομαι, πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία. 14. Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. 15. Ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η προκοπή φανερά η εν πάσιν.
Απόδοση
Αυτό που λέω είναι αλήθεια και αξίζει να γίνει πέρα για πέρα αποδεχτό. Και εμείς γι΄ αυτό υπομένουμε κόπους και ονειδισμούς, γιατί στηρίξαμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιστών. Αυτά να παραγγέλλεις και να διδάσκεις. Κανείς να μη σε καταφρονεί που είσαι ακόμη νέος. Αντίθετα, να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με το λόγο, με τη συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα. Ώσπου να έρθω, συγκέντρωσε την προσοχή σου στην ανάγνωση των Γραφών, στις συμβουλές και στη διδασκαλία. Μην αφήνεις αχρησιμοποίητο το χάρισμα που έχεις και που σου δόθηκε όταν ύστερα από υπόδειξη των προφητών της Εκκλησίας σε χειροτόνησαν οι πρεσβύτεροι. Αυτά να έχεις στο νού σου, μ΄ αυτά να ασχολείσαι, ώστε η πρόοδός σου να είναι φανερή σε όλα.
Ο λόγος του Θεού
Ανέκαθεν το κήρυγμα του θείου λόγου, καθώς και η διδαχή γενικότερα, αποτέλεσαν σημαντικό στοιχείο της αποστολής της Εκκλησίας. Οι σημερινοί ιεραπόστολοι και κήρυκες του λόγου του Θεού ακολουθούν το παράδειγμα του ιδίου του Χριστού. «Και περιήγε», γράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, «όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιο της βασιλείας...» (Μτθ. 4, 23).  Μετά την ένδοξη του Ανάσταση ο Κύριος ανέθεσε στους Μαθητές και Αποστόλους του το έργο της διδαχής και του κηρύγματος του ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη. Έτσι εξηγείται λοιπόν η φροντίδα των Αποστόλων για το έργο της διδαχής και τη διαφύλαξη της παρακαταθήκης της πίστεως.
Ιδιαίτερη φροντίδα για το έργο αυτό επέδειξε ο θείος απόστολος Παύλος ο πρωτοκορυφαίος. Δεν είναι τυχαίο το ότι ονομάστηκε «απόστολος των εθνών», αφού μετέδωσε το θείο λόγο και κήρυξε το μήνυμα του ευαγγελίου στα έθνη, περιοδέυοντας σε όλη τη γνωστή τότε οικουμένη. Από τις επιστολές του οι λεγόμενες ποιμαντικές είναι εκείνες στις οποίες ο Απόστολος αναφέρεται διεξοδικότερα στην ευθύνη των εργατών της Εκκλησίας σε σχέση με την άσκηση του διδακτικού και ποιμαντικού τους έργου. Αυτό παρατηρούμε και στο 4ο κεφάλαιο της Α' προς Τιμόθεον επιστολής του. Συγκεκριμένα ο απόστολος Παύλος στο σημείο αυτό και δη από το στίχο 6 και μέχρι το τέλος του κεφαλαίου,  υποδεικνύει τους κανόνες εκείνους που οφείλει να τηρεί ο μαθητής του Τιμόθεος, ο οποίος είναι και ο παραλήπτης της επιστολής, κατά την άσκηση του ποιμαντικού και διδακτικού του έργου στην Έφεσο. Η περικοπή μας αφορά του στίχους 9 ως 15 του 4ου κεφαλαίου. Τα όσα αναφέρει στο χωρίο αυτό ο απόστολος Παύλος έχουν διαχρονική αξία και αφορούν τους εργάτες του ευαγγελίου και σήμερα.
Στο στίχο 9 ο θείος Παύλος τονίζει ότι η αλήθεια που μας παραδίδεται με το κήρυγμα της Εκκλησίας, είναι αλήθεια απόλυτης αξιοπιστίας και αιωνίου κύρους. Είναι λόγος αληθινός και γι’ αυτό και είναι «άξιος πάσης αποδοχής» εκ μέρους των ανθρώπων. Είναι ο λόγος που ζωοποιεί και γαλουχεί τους πιστούς. Είναι «το ύδωρ το ζων», που χαρίζει τη ζωή σε όσους τον αποδεχτούν και τον εφαρμόσουν στη ζωή τους. Χρειάζεται βέβαια καθαρότητα καρδίας και απλότητα νου. Διότι, αν αυτά δεν υπάρχουν, τότε ο άνθρωπος παραμένει αδιάφορος και ψυχρός ή ακόμη και εχθρικός απέναντι στον λόγο του Θεού.
Ο κόπος της χριστιανικής ζωής στηρίζεται πάνω στην ελπίδα και τη βεβαιότητα που εκείνη μας παρέχει. Η ελπίδα στην αξιοπιστία του θείου λόγου που εγγυάται ο Θεός, δίνει τη δυνατότητα και τη χαρά στον άνθρωπο να κοπιάζει και να υπομένει κάθε είδους δοκι¬μασία, πόνου και θλίψης για χάρη της αλήθειας και της αρετής. Εδώ ο Παύλος αναφέρεται στις δοκιμασίες της αποστολικής ζωής και έργου. Ωστόσο αυτά αφορούν και τον κάθε πιστό χριστιανό σήμερα. Η ελπίδα στην αιώνια ζωή του μέλλοντος αιώνος, που εγγυάται ο «ζων» Θεός, μας κάνει να κοπιάζουμε και να υπομένουμε ονειδισμούς και περιφρονήσεις χάριν του Χρίστου (στίχος 10). Είναι γεγονός ότι ιδιαίτερα στις μέρες μας, η χριστιανική ζωή είναι αιτία ονειδισμού και διωγμών από αντίθεους ανθρώπους.
Στον ίδιο στίχο ο Απόστολος των εθνών τονίζει ότι ο Θεός, στον οποίο στηρίζεται ή ελπίδα των χριστιανών, δεν είναι μόνο «ζων», αλλά και «σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών». Ο Θεός θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων». Η ενσάρκωση του Λόγου, το Θείο Πάθος και γενικότερα το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, στόχο έχουν τη σωτηρία των ανθρώπων. Ωστόσο δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι. Σώζονται όσοι θα το θελήσουν και θα το επιδιώξουν. Αυτό ασφαλώς εννοεί ο Παύλος με τη διευκρινιστική προσθήκη που κάνει «μάλιστα πιστών». Η σωτηρία είναι η κλήση που ο Θεός απευθύνει καθολικά σε όλους τούς ανθρώπους. Όμως τελικά θα σωθούν εκείνοι πού θα δεχτούν αυτή την κλήση.
Στο στίχο 11 ο απόστολος Παύλος απευθύνει στον Τιμόθεο μια διπλή σύσταση: «παράγγελλε ταύτα και δίδασκε». Ο Ζιγαβηνός ερμηνεύοντας το σημείο αυτό, αναφέρει: «παράγγελλε μεν τοις εν γνώσει αμαρτάνουσι, δίδασκε δε τους εν αγνοία σφαλλομένους».
Όταν έγραφε την επιστολή του ο Παύλος ο Τιμόθεος ήταν τριανταπέντε ετών περίπου. Γι’ αυτό και στον επόμενο στίχο ο απόστολος Παύλος συνιστά κανείς να μην τον καταφρονεί εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του. Η σύσταση αυτή αφορά κυρίως τους χριστιανούς της Εφέσου. Ας μην λησμονούμε πως η επιστολή αυτή θα διαβαζόταν και από τους χριστιανούς της Εφέσου. Θέλει έτσι ο Παύλος να επιβάλει τον σεβασμό προς το πρόσωπο του μαθητή του εκ μέρους όλων των πιστών. Δεν αποκλείεται από την άλλη, να στοχεύει ο Παύλος στο να καταστήσει ακόμη προσεκτικότερο τον Τιμόθεο στον τρόπο συμπεριφοράς του απέναντι στους Εφεσίους, πράγμα που όχι μόνο καταφρόνηση δεν θα προκαλούσε, αλλά αντίθετα θα επέσυρε και τον θαυμασμό.
Ο νεότατος στην ηλικία Τιμόθεος, φέροντας στους ώμους του το βάρος του επισκοπικού λειτουργήματος και την ευθύνη της διαποιμάνσεως της Εκκλησίας της Εφέσου, όφειλε να γίνει «τύπος των πιστών» (στίχος 12β). Τύπος σημαίνει αξιομίμητο υπόδειγμα, «αρχέτυπον του βίου» και «εικών», οπως εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο Παύλος δεν περιορίζεται σε μια γενική σύσταση, αλλά προσδιορίζει στη συνέχεια σε τι ακριβώς ο Τιμόθεος όφειλε να αναδειχθεί «τύπος των πιστών». «Εν λόγω» σημαίνει κατά τη δημόσια διδασκαλία, τη διδαχή και το κήρυγμα του ευαγγελίου. «Εν αναστροφή»: εννοεί εδώ τον  τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, το βίο και την πολιτεία του. «Εν αγάπη»: Αν η προς αλλήλους αγάπη είναι το θεμελιώδες γνώρισμα όλων των χριστιανών, πολύ περισσότερο είναι των εκκλησιαστικών ποιμένων και διδασκάλων. Η έκφραση «εν πνεύματι» σημαίνει όπως εξηγεί ο Οικουμένιος, «εν τη πνευματική καταστάσει». Ο Παύλος προσθέτει, τέλος, άλλα δύο στοιχεία: «εν πίστει» και «εν αγνεία». Ο Τιμόθεος έπρεπε ν’ αναδειχθεί «τύπος των πιστών» με την ορθή και αδίστακτη πίστη του και με την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος του.
Γράφοντας την επιστολή του ο Παύλος φαίνεται πως έχει κατά νου να επισκεφθεί και πάλι την Έφεσο. Αυτό συμπεραίνουμε με βάση τα όσα αναφέρει στην αρχή του στίχου 13: «Εως έρχομαι …». Μέχρι λοιπόν να επισκεφθεί ξανά την Έφεσο, ο Απόστολος των εθνών συνιστά στον Τιμόθεο: «πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία». Η έννοια της «προσοχής» στην ανάγνωση είναι η επιμέλεια πού όφειλε να επιδεικνύει ο Τιμόθεος στο έργο της ανάγνωσης και της ορθής ερμηνείας των Γραφών στις συνάξεις των χριστιανών της Έφέσου. Επιμέλεια και προσοχή όφειλε να επιδεικνύει ο Τιμόθεος και στο έργο της «παρακλήσεως» και της «διδασκαλίας». Με τη διδασκαλία ο ποιμήν διδάσκει γενικά όλους τους πιστούς. Με την παράκληση προσπαθεί να παρηγορήσει τους θλιμμένους.
Το «χάρισμα» που έλαβε ο Τιμόθεος ήταν η ανάδειξη του σε επίσκοπο και διδάσκαλο των χριστιανών της Εφέσου. Τα είχε λάβει, διευκρινίζει ο Απόστολος, πρώτο «δια προφητείας» και δεύτερο «με τα επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου» (στίχος 14). Το «δια προφητείας» σημαίνει πως η ανάδειξη του Τιμοθέου σ’ αύτη τη διακονία υποδείχθηκε άνωθεν «κελεύσαντος, τούτο του θείου Πνεύματος», όπως ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός. Έγινε δηλαδή με υπόδειξη του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος. Παράλληλα όμως χειροτονήθηκε, δέχτηκε την επίθεση των χειρών του Πρεσβυτερίου, δηλαδή των Αποστόλων.
Τέλος, στο στίχο 15, ο θείος Παύλος παραγγέλλει στο μαθητή του Τιμόθεος να μελετά όλα όσα του έγραφε προηγουμένως. Οι υποθήκες του να αποτελούν το κύριο έργο και τη διαρκή ενασχόληση του. Αν αυτό το έκανε ο Τιμόθεος τότε και η προκοπή του θα γινόταν φανερή σε όλους.
Τα μηνύματα του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος ασφαλώς έχουν διαχρονική αξία και σημασία. Αφορούν τους ποιμένες της Εκκλησίας και σήμερα, αλλά και τον πιστό λαό. Θα σταθούμε εδώ στην προτροπή του Παύλου «πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία». Το πρώτο (ανάγνωση της Γραφής) αφορά γενικά όλους τους πιστούς, όλους όσους ανήκουν στην ποίμνη του Χριστού. Τα άλλα δύο (παράκληση και διδασκαλία) αφορούν κυρίως τους εργάτες του λόγου του Θεού και τους ποιμένες.
«Πρόσεχε τη αναγνώσει»: το παράγγελμα αυτό πρέπει να αντηχεί στα αυτιά κάθε πιστού. Είναι πάντοτε επίκαιρο και αναφέρεται στο καίριας σημασία ζήτημα της σχέσεώς μας με τον αιώνιο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού που ζωοποιεί και χαριτώνει. Επιπλέον η Αγία Γραφή αγιάζει την καρδιά, φωτίζει το νου και ενισχύει τη θέληση μας για αγώνα πνευματικό. Η Αγία Γραφή αποτελεί  συνάμα την αποκάλυψη του Θεού σ’ εμάς τους ανθρώπους. Χάρη σ’ αυτή την αποκάλυψη εμείς οι άνθρωποι γνωρίζουμε την αλήθεια της ζωής και τους κόσμου.  «Πρόσεχε τη αναγνώσει», σημαίνει ακόμη να μην ξεχνάμε, να μην παραλείπουμε τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Αποτελεί χρέος μας. Ας γίνει, λοιπόν, η καθημερινή τροφή της ψυχής μας, πηγή φωτισμού, χαράς και παρηγοριάς. Με προσοχή, σημαίνει επιπλέον με προσευχή. Αν ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, οφείλουμε να το ξεκινάμε με προσευχή, πολύ περισσότερο με προσευχή θα πρέπει ν’ αρχίζουμε τη μελέτη του λόγου του Θεού. «Πρόσεχε», τέλος, «τη αναγνώσει» σημαίνει να μελετούμε την Άγια Γραφή ακολουθώντας την ερμηνεία της Εκκλησίας, καθοδηγούμενοι από τους Θεοφόρους Πατέρες μας.
«Πρόσεχε … τη παρακλήσει, τη διδασκαλία»: Αυτά αφορούν περισσότερο τους ποιμένες και διδασκάλους της Εκκλησίας, όπως αναφέραμε πιο πάνω. Η παράκληση, η παρηγοριά και η στήριξη των πιστών, αποτελούν βασικό έργο των ποιμένων, δηλαδή του ιερού κλήρου: διακόνων, πρεσβυτέρων και επισκόπων της Εκκλησίας. Ιδιαίτερα σε καιρούς δοκιμασίας και θλίψεως, που η πρόνοια του Θεού επιτρέπει, οι ποιμένες οφείλουν να παρηγορούν το λαό και να γίνονται παραδείγματα υπομονής, επιμονής και εμμονής στην αληθινή πίστη. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί τέλος, στη διδασκαλία του θείου λόγου. Οι κληρικοί, αλλά και οι κήρυκες του ευαγγελίου είναι επιφορτισμένοι με το έργο της διδασκαλίας του λόγου της Γραφής. Αποτελεί καθήκον και χρέος γι’ αυτούς η μετάδοση των αληθειών της πίστης και η σπορά του λόγου του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων, ώστε αυτός φυτρώνοντας, να αποδώσει «καρπόν εκατονταπλασίονα», κατά το λόγο της Γραφής (Λκ. 8, 8).

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Το παιδί που σκοτώνεται, δεν ξαναγίνεται το ίδιο ποτέ!

Μια μάνα με τρία παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο. Θεώρησε πολλά τα τέσσερα παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση. Ο γιατρός, τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση. Η γυναίκα που κι η ίδια εφοβείτο την επέμβαση, στενόχωρεθηκε κι ήταν αναποφάσιστη: Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί, αλλά εφοβείτο και την άμβλωση!
Τότε ο γιατρός της λέει: -Μην στενοχωριέστε. Υπάρχει τρόπος ν' αποφύγομε την άμβλωση!
Έλαμψε το πρόσωπο της γυναίκας: -Αλήθεια γιατρέ; Πώς;
-Είναι απλό: Θ' αφήσομε να γεννηθεί το τέταρτο και θα φέρεις να σκοτώσομε το τρίτο! Έτσι και την άμβλωση θ' αποφύγουμε και τα παιδιά θα παραμείνουν τρία!
Τότε ξύπνησε η ΜΑΝΑ μέσα της και κατάλαβε το λάθος της.
Είθε το ξύπνημα αυτό ο Θεός, να το φέρει στην καρδιά της κάθε μητέρας, και το στόμα του Άδη, που καταπίνει τις χιλιάδες των αμβλώσεων, να κλείσει για πάντα!...
Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ,
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Αναδημοσίευση από: Όπου Γης

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Αθανασία και η Βασιλεία των Ουρανών

Να χαίρεσαι και να ελπίζεις ότι καρπός της πίστης και λατρείας του Θεού είναι η αθανασία και η βασιλεία των ουρανών. Αρκεί η ψυχή να είναι στολισμένη με την τήρηση των δικών Του εντολών. Και όπως το βραβείο γι' αυτούς που ζουν σύμφωνα με τις εντολές του είναι η αιώνια ζωή, έτσι και όσους βαδίζουν τον αντίθετο και όχι τον ενάρετο δρόμο, τους περιμένει μεγάλη ντροπή και ασυγχώρητος κίνδυνος καταδίκης την ημέρα της κρίσεως· διότι, παρόλο που γνώρισαν τον αληθινό τρόπο ζωής, έπραξαν αντίθετα των όσων γνώρισαν.

Μέγας Αθανάσιος

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Οι Άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος


Οι Άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος
(18 Ιανουαρίου)
του μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης
(†)Διονυσίου Λ. Ψαριανού
από το βιβλίο του «Εικόνες έμψυχοι – Κηρύγματα αγιολογικά(Εξαπλά β΄)»,
Εκδόσεις Αποστολική Διακονία
Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη δύο μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, του αγίου Αθανασίου και του αγίου Κυρίλλου αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας. Κι οι δυο, πρώτα οι άγιος Αθανάσιος κι υστέρα ο άγιος Κύριλλος, υπήρξαν από τους μεγάλους αγωνιστές κατά των αιρέσεων και πρόμαχοι της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία τους εορτάζει χωριστά, στις 2 Μαΐου τον άγιο Αθανάσιο και στις 9 Ιουνίου τον άγιο Κύριλλο, αλλά τους εορτάζει και τους δύο μαζί σήμερα. Απέχουν 80 χρόνια ο ένας από τον άλλον και ο άγιος Κύριλλος γεννήθηκε δυο χρόνια μετά το θάνατο του αγίου Αθανασίου. Έχουν σφραγίσει κι οι δυο με το πέρασμα τους από το θρόνο της Αλεξανδρείας την ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 295 από γονείς χριστιανούς. Μετά τις σπουδές του, έφυγε στην έρημο κι εκεί ασκήθηκε στην αρετή. Τότε γνώρισε και τον άγιο Αντώνιο, του οποίου ύστερα έγραψε το βίο. Όταν γύρισε από την έρημο, ο αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας Αλέξανδρος τον χειροτόνησε διάκονο και τον πήρε μαζί του. Τότε φάνηκε η μεγάλη αίρεση του Αρείου κι ο άγιος Αθανάσιος στάθηκε άξιος και ικανός βοηθός του αρχιεπισκόπου. Όταν το 325 έγινε η πρώτη οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, ο άγιος Αθανάσιος ήταν εκεί μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Αλέξανδρο και, αν και ήταν ακόμα διάκονος, υπήρξε ο στύλος της Συνόδου. Η νίκη της Εκκλησίας εναντίον του Αρείου ήταν κυρίως νίκη του αγίου Αθανασίου.
Το 326 ο άγιος Αθανάσιος διαδέχθηκε τον Αλέξανδρο στο θρόνο της Αλεξάνδρειας, αλλά οι αρειανοί, πού ήσαν πολλοί και επηρέαζαν ακόμα και τον αυτοκράτορα, δυσκόλεψαν πολύ το έργο του. Κατόρθωσαν και συγκάλεσαν τοπικές Συνόδους και καθαίρεσαν δυο φορές τον άγιο Αθανάσιο. Σαράντα χρόνια σχεδόν τα πέρασε στην εξορία, και το 366 πια γύρισε οριστικά στο ποίμνιο του και απέθανε το 373. Ο άγιος Αθανάσιος, παρ' όλο πού έζησε τόσα χρόνια εξόριστος από τόπο σε τόπο, έγραψε και μας άφησε σπουδαία θεολογικά συγγράμματα, πού είναι η βάση της ορθόδοξης θεολογίας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αρχίζοντας τον επιτάφιο λόγο του στον άγιο Αθανάσιο, λέγει «Αθανάσιον επαίνων, την αρετήν επαινέσομαι...».
Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Αθανασίου, το 375 γεννήθηκε ο άγιος Κύριλλος. Ήταν ανεψιός του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου. Στην αρχή υπηρέτησε ως διάκονος κοντά με το θείο του, κι όταν εκείνος απέθανε το 412, τον διαδέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο άγιος Κύριλλος, όπως κι ο άγιος Αθανάσιος, είναι από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και οικουμενικούς διδασκάλους. Στα 32 χρόνια της αρχιερατείας του, μέχρι το 444 πού απέθανε, εργάσθηκε πολύ για να ξεκαθαρίση την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας από τις αιρέσεις. Ο άγιος Κύριλλος υπήρξε ο αρχηγός στην τρίτη οικουμενική Σύνοδο το 431 στην Έφεσο, πού κατεδίκασε το Νεστόριο. Η τρίτη οικουμενική Σύνοδος εδογμάτισε και ωμολόγησε ότι η αγία Παρθένος είναι Θεοτόκος.
Ο άγιος Κύριλλος άφησε σπουδαία θεολογικά συγγράμματα, ερμηνευτικά και θεολογικά, πού είναι πολύτιμη πηγή για τη σπουδή της ορθόδοξης θεολογίας. Το «Θεοτόκος», πού εδογμάτισε η τρίτη οικουμενική Σύνοδος, με βάση τη διδασκαλία του αγίου Κυρίλλου, είναι η λέξη κλειδί της Ορθοδοξίας. Απ' όλα τα ονόματα, με τα όποια η Εκκλησία εκόσμησε την Παναγία, το Θεοτόκος εκφράζει τέλεια το μυστήριο της σάρκωσης του θείου Λόγου. Η παρθένος Μαρία γέννησε το Θεό, πού έγινε άνθρωπος. Ο άγιος Κύριλλος διδάσκει «Ει γαρ εστί Θεός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πώς ου Θεοτόκος η αγία Παρθένος;» αφού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι Θεός, πώς η αγία Παρθένος πού τον γέννησε δεν είναι Θεοτόκος;
Άλλος λόγος δεν υπάρχει, για να εορτάζωνται σήμερα μαζί ο άγιος Αθανάσιος και ο άγιος Κύριλλος παρά ότι και οι δυο είναι Αλεξανδρινοί και μεγάλοι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας. Ο άγιος Αθανάσιος στην πρώτη και ο άγιος Κύριλλος στην τρίτη οικουμενική Σύνοδο πρωτοστάτησαν, ο ένας εναντίον του Αρείου και ο άλλος εναντίον του Νεστορίου, πού και οι δυο αρνιούνται τη Θεότητα του Ιησού Χριστού. Ο Άρειος έλεγε ότι ο Υιός δεν είναι γέννημα, αλλά κτίσμα του Θεού, και ο Νεστόριος έλεγε ότι η αγία Παρθένος δεν είναι Θεοτόκος, αλλά Χριστοτόκος. Πολύ σωστά το τροπάριο των δυο μεγάλων Πατέρων και οικουμενικών διδασκάλων λέγει «Έργοις λάμψαντες ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε...». Αμήν.

Αναδημοσίευση από: Ζωηφόρος 


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ (ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ), Ευαγγ.Ανάγνωσμα: Λουκ. 17, 12-19 (15-1-2012)

Φιλίππου Φιλίππου, θεολόγου
Πρωτότυπο Κείμενο
Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του Ιησού εις τινα κώμην απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες˙ Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς. Και ιδών είπεν αυτοίς˙ Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι. Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν. Είς δε εξ αυτών, ιδών οτι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ˙ και αυτός ην Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν˙ Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος; Και είπεν αυτώ˙ Αναστάς πορεύου˙ η πίστις σου σέσωκε σε.
Νεοελληνική Απόδοση
Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί˙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησε μας!». Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε οτι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά που είναι; Κανένας τους δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό παρά μόνο τούτος εδω ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό˙ η πίστη σου σε έσωσε».
Σχολιασμός
Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή είναι παρμένη από το 17ο κεφάλαιο του κατά Λουκά ιερού ευαγγελίου και αναφέρεται στην θεραπεία των δέκα λεπρών. Το θαύμα αυτό πραγματοποιείται από τον Χριστό κατά την διάρκεια της πορείας του προς τα Ιεροσόλυμα όπου είχε περάσει από την Σαμάρεια και τη Γαλιλαία.  Εκεί σ΄ αυτήν την περιοχή μπαίνοντας σ΄ ένα χωριό ο Χριστός, τον συνάντησαν δέκα λεπροί,  οι οποίοι στάθηκαν μακριά και του φώναζαν : «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς».  Ο  Χριστός βλεποντάς τους σ΄ αυτήν την κατάσταση που βρισκόντουσαν τους στέλνει να τους εξετάσουν ιερείς. Καθώς όμως πορευόνταν πρός τους ιερείς καθαρίστηκαν από την ασθενεία τους. Βλέποντας οτι είχαν θεραπευτεί, ένας από αυτούς γύρισε πίσω, έπεσε στα πόδια του Χριστού, ευχαριστώντας τον και δοξάζοντας τον Θεό γι’ αυτή την ευεργεσία που του έκανε. Ο Χριστός βλεποντάς τον, τον ρώτησε: Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι ενιά που είναι; Δεν επέστρεψαν να δόξασουν τον Θεό παρά μόνο αυτός ο αλλοεθνής; Ο άνθρωπος αυτός δεν ανήκε στους Ιουδαίους αλλά στους Εθνικούς και συγκεκριμένα ήταν Σαμαρείτης. Και σ’ αυτόν ο Χριστός είπε: «Σήκω και πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε».

Η ασθένεια της λέπρας ή νόσος του Hansen όπως είναι γνωστή σήμερα είναι μια πάρα πολύ παλιά ασθένεια για την οποία βρίσκουμε αναφορές στους Πέρσες, στους Βαβυλωνίους κ.α., ήταν μη ιάσιμη ασθένεια που οδηγούσε στο θάνατο. Κατά το παρελθόν η ασθένεια αυτή είχε λάβει φοβερές διαστάσεις. Όποιος λάμβανε την ασθένεια της λέπρας απομακρυνόταν απο την οικογενεία του, τους φίλους του, τους γνωστούς του και περιοριζόταν σε χώρο έξω απο την πόλη  που κατοικούσε απομακρισμένος και αποκωμένος απο τους άλλους ανθρώπους. Ήταν δηλαδή κοινωνικά στιγματισμένος. Το μέτρο αυτό είχε θεσπιστεί με νομικές διατάξεις και αποτελούσε μέτρο πρόληψης για να μην μεταδίδεται η ασθένεια. Το μέτρο αυτό το συναντάμε στην Παλαία Διαθήκη «Πάσας τας ημέρας όσας αν η επ’ αυτού η αφή, ακάθαρτος ών ακάθαρτός έσται˙ κεχωρισμένος καθήσεται, έξω της παρεμβολής έσται αυτού η διατριβή» (Λευ.13,46). Δηλαδή, όσο καιρό διαρκεί η αρρώστια του, θα θεωρείται ακάθαρτος και θα ζει μακρία απο τους άλλους. Η κατοικία του θα είναι έξω απο το χώρο διαμονής των υπολοίπων. Υπήρχαν βέβαια και οι προκαταλήψεις που θεωρούσαν τους λεπρούς, αμαρτωλούς. Η λέπρα δηλαδή εκλαμβανόταν  ως θεία τιμωρία ένεκα των αμαρτιών των ανθρώπων.
Τα άτομα που παρουσίαζαν την ασθένεια της λέπρας παραμορφώνονταν, το δέρμα τους είχε αλλοιώσεις, εμφάνιζαν πολλές φορές και έξογκώματα, και οι πληγές τους μύριζαν άσχημα. Έτσι κανένας δεν διακινδύνευε τη ζωή του και να έρθει σε επαφή μαζί τους με κίνδυνο να μολυνθεί κι’ αυτός. Στις μέρες μας με την ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης, η ασθένεια αυτή δεν θεωρείται πλέον θανατηφόρα, αλλά με τη χορήγηση του κατάλληλου φαρμάκου η ασθένεια αυτή θεραπέυεται πλήρως. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται απο αυτή την ασθένεια στην Ασία, την Αφρική, και τη Λατινική Αμερική. Στην Κύπρο είναι γνωστό το Λεπροκομείο που υπάρχει κοντά στην Αλική της Λάρνακας με την ονομασία Άγιος Χαράλαμπος.
Οι λεπροί του σημερινού Ευαγγελίου γνώρισαν την απομώνωση απο τους υπόλοιπους συναθρώπους τους. Αυτό τους έκανε να σταθούν μακρία απο τον Χριστό, χωρίς να τον πλησιάσουν, και να του φωνάξουν «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Ο Χριστός βέβαια, δεν είχε πρόβλημα να ‘ρθει σε επαφή μαζί τους, αλλά αυτοί φοβούμενοι μήπως φύγει όπως έκαναν οι άλλοι άνθρωποι, στάθηκαν μακριά του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας παραθέτει ακόμη ένα περιστατικό, κατά το οποίο ο Χριστός είχε θεραπεύσει ακόμη ενα λεπρό ακουμπώντας τον (Λουκ. 5, 12-16). Του φωνάζουν με πίστη και σιγουριά, οτι είναι ο μόνος που έχει την εξουσία να τους θεραπεύσει, όπως είχε κάνει προηγουμένως και με άλλους ασθενείς.
Ο Χριστός ακούγοντας αυτή τους τη φωνή, που έβγαινε απο τα βάθή της ψυχής τους, τους χαρίζει αυτό που του ζητούσαν. Δεν το κάνει όμως αμέσως, με ενα του λόγο ή μια χειρονομία όπως έκανε με άλλα του θαύματα. Τους στέλλει να πάνε να παρουσιαστούν ενώπιον των ιερέων οι οποίοι ήταν οι υπέυθυνοι για να παρατηρήσουν και δώσουν το πιστοποιήτικο της θεραπείας τους, για να μπορέσουν στη συνέχεια να επανέλθουν στη φυσιολογική τους ζωή. Οι λεπροί αυτοί χωρίς να προβάλουν οποιαδήποτε αντίρρηση, έχοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτό που τους είχε πει ο Χριστός, ξεκινούν να πάνε στους ιερείς. Στο δρόμο καθώς πήγαιναν για να σηναντήσουν τους ιερείς, γίνεται το θαύμα και βλέπουν οτι έχουν καθαριστεί απο τη λέπρα. Αντί βλέποντας το θάυμα, να επιστρέψουν πίσω να ευχαριστήσουν τον Χριστό, συνεχίζουν την πορεία τους να πάνε στους ιερείς του Νόμου για να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους και να επιστρέψουν ξανά πίσω στις πόλεις και στους δικούς τους. Μόνο ένας από τους δέκα γυρίζει πίσω και έρχεται πρός τον Χριστό, για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Βλέποντας ο Χριστός μόνο ένα να έρχεται του λέει: «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα οι άλλοι εννέα που είναι. Κανένας τους δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό παρά μόνο τούτος εδω ο αλλοεθνής;».
Η πράξη αυτή του Σαμαρείτη αποτελεί αναγνώριση και ευχαριστία πρός αυτόν που τον έκανε καλά. Παράλληλα όμως η πράξη του αυτή, του χαρίζει και μια άλλη θεραπεία, αυτή της ψυχής. Αυτή έρχεται με τα λόγια που του λέει ο Χριστός «Σήκω και πήγενε στο καλό˙ η πίστη σου σε έσωσε». Με αυτή την υπόδειξη του Χριστού ο άνθρωπος αυτός φεύγει απο εκεί έχοντας κερδίσει την ψυχοσωματική του σωτηρία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εννέα λεπρούς που κέρδισαν μόνο τη θεραπεία του σωματός τους.
Διδασκόμενοι και εμείς σήμερα απο την πράξη αυτή της ευχαριστίας που επέδειξε ο Σαμαρείτης αυτός πρός τον Χριστό ας ευχαριστήσουμε και εμείς τον Θεό. Ας θυσιάζουμε μια ώρα την Κυριακή να πρόσερχόμαστε στην Εκκλησία να ευχαριστούμε τον Θεό για τις τόσες ευεργεσίες που μας προσφέρει καθημερινά. Ας ακούγεται ενα Δόξα Σοι ο Θεός απο το στόμα μας, όταν απολαμβάνουμε καθημερινά τόσα πράγματα στη ζωή μας. Ας δείξουμε και εμείς έμπρακτα την ευχαριστία μας προς τον Κύριο, έτσι ώστε να ανοίξουμε τον δρόμο για να δεχθούμε νέες ευεργεσίες στη ζωή μας. 

Αναδημοσίευση: Ιερά Μητρόπολη Κωνσταντίας

Κυριακή ΚΘ΄ Επιστολών, Αποστ. ανάγνωσμα: Κολ.γ΄4 – 11 (15-1-2012)

Πρεσβυτέρου Χρίστου Κούλενδρου, θεολόγου
Πρωτότυπο κείμενο
Αδελφοί, όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη.  Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας, εν οις και υμείς περιεπατήσατέ ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς• νυνί δε απόθεσθε και υμείς τα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος υμών• μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν, όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός.
Απόδοση
Αδελφοί, όταν ο Χριστός, που είναι η ζωή μας, φανερωθεί, τότε και σεις θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι.  Νεκρώσατε λοιπόν ότι γήινο είναι μέσα σας, δηλαδή την πορνεία, την ακαθαρσία, το πάθος, την κακήν επιθυμία και την πλεονεξία, η οποία είναι ειδωλολατρία, ένεκα των οποίων έρχεται η οργή του Θεού επάνω εις τους απειθείς ανθρώπους.  Αυτά ακολουθούσατε και σεις κάποτε, όταν ζούσατε αυτήν την ζωή.  Αλλά τώρα αποβάλετε και σεις όλα αυτά, την οργή, τον θυμό, την κακία, την δυσφήμηση, την αισχρολογία του στόματος.  Μη λέτε ψέματα ο ένας εις τον άλλον αφού έχετε αποβάλει τον παλαιόν άνθρωπο με τας πράξεις του, και έχετε ενδυθεί τον νέον, ο οποίος ανανεούται εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του Δημιουργού του.  Τώρα δεν υπάρχει πλέον Έλλην και Ιουδαίος, περιτμημένος και απερίτμητος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά ο Χριστός είναι τα πάντα και εις πάντα.
Η νέκρωση των παθών
Απευθυνόμενος ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς Χριστιανούς και κατ’ επέκταση σε όλους εμάς τους βαπτισμένους χριστιανούς, μας καλεί να προσέξουμε ιδιαιτέρως την καθημερινότητά μας.  Όλες εκείνες τις ενέργειες και πράξεις που συνθέτουν τον καθημερινό βίο του μεταπτωτικού ανθρώπου.  Του ανθρώπου δηλαδή που απομακρυνόμενος από την χάρη του Θεού εντός του Παραδείσου, προσπαθεί να κατευθύνει και να ικανοποιήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που με την κατ’  εικόνα δημιουργία του χάρισε ο Θεός.
Όταν λοιπόν ο Χριστός που με το πάθος και την Ανάστασή Του, μας απάλλαξε από τα δεσμά του θανάτου, φανερωθεί εις την Δευτέρα Του παρουσία, ενώπιον όλων εμάς των απ΄ αιώνος ανθρώπων, τότε κι εμείς θα φανερωθούμε ενώπιον Του για να απολαύσουμε τη Θεία δόξα Του.  Επειδή όμως κανένας δεν απολαμβάνει τέτοια χάρη πλην των νικητών της αμαρτίας, γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μας παραγγέλλει.
«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γής...»
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος φέρει τη ροπή προς την αμαρτία, έχει τάσεις πτωτικές και γι’ αυτό λέει ο απόστολος, θανατώστε αυτήν τη ροπή προς την αμαρτία και την κακία από την οποία γεννάται η πορνεία και η ακαθαρσία, το πάθος και η κακή επιθυμία και η πλεονεξία. Γιατί κάθε πτώση αμαυρώνει το «κατ’ εικόνα», αναστέλλει την πορεία προς τη Θέωση, διακόπτει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό και καθιστά ανενέργητη τη Θεία Χάρη.
Η Παύλεια προτροπή είναι κατηγορηματική.  Νεκρώστε ότι γήινο υπάρχει μέσα σας.  Απονεκρώστε ότι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν, ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία.  Σταματήστε να είστε δούλοι της πορνείας, γιατί μολύνετε το σώμα που είναι ναός του Θεού.  Μην σας κυριεύει η πλεονεξία, η παθολογική τάση απόκτησης αγαθών.  Διαχειριστές είμαστε και όχι ιδιοκτήτες.
Η αναγέννηση του ανθρώπου
Αφού λοιπόν ο άνθρωπος αρνηθεί και απεκδυθεί την κακή και διεφθαρμένη προαίρεση του η οποία τον παραδίνει σε όλες αυτές τις κακίες, καλείτε να ενδυθεί τον νέον, τον ανακαινούμενο άνθρωπο.  Αυτό τον χαρακτήρα δηλαδή που με την νέκρωση των παθών και τη θεραπεία της προαιρέσεως του, οδηγείτε προς την απόκτηση των αρετών και έτσι με αυτόν τον ανακαινισμό ο Ιησούς Χριστός διαλύει κάθε εμπόδιο και προσφέρει κάθε βοήθεια σε όσους πιστεύουμε σε Αυτόν ώστε νικητές κατά της αμαρτίας να φανερωθούμε ενώπιον της δόξας Του.

 Αναδημοσίευση: Ιερά Μητρόπολη Κωνσταντίας

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Δύο περιστατικά εκτρώσεων

Δύο περιστατικά από το περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ της Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων, Αθηνών
1. «...Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν...»!
Μία κυρία γύρω στα εξήντα είχε κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, που δεν έκανε παιδιά, και τελικά χώρισε γι' αυτό το λόγο. Κλαίγοντας η μάνα της αποκάλυψε:
Δικές μου αμαρτίες πληρώνει το κορίτσι μου. Παντρεύτηκα το 1940, με τον Πόλεμο. Ο άντρας μου πολέμησε και γύρισε τραυματισμένος, μα ευτυχώς σώθηκε. Ύστερα ήρθε η Κατοχή με τη φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερις φορές έγκυος. Όμως όλες τα έρριξα, δύο θηλυκά και δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα. Πώς θα τα μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή και την πείνα; Τούτη την κόρη τη γλύτωσα από το μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα. Την παραμονή, που θα γινόταν το έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μια γυναίκα μαυροφόρα, γλυκεία στην όψη. Την παρομοίασα με μία Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που είχα από τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Μου είπε αυστηρά:
-Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Το κορίτσι είναι δικό μου και μην τολμήσεις να το χαλάσεις!
Ανατρίχιασα, φοβήθηκα και έτσι γλύτωσα τη Μαρία μου.
Οι τύψεις όμως δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω. Κάθε τόσο με ταράζει το ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν, σαν να θέλουν να με πιάσουν, μα δεν μπορούν, είναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει τον ύπνο, να μη βλέπω αυτό το συνταρακτικό όνειρο....
2. «..Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει...»!
Μια άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άντρα μου.
-Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω άλλο...
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό έγινε. Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από το Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν πλέον αργά.
Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε Κανόνα.
-Πέντε χρόνια ακοινώνητη και με επιείκεια, γιατί το έκανες χωρίς τη θέληση σου.
Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες Γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν:
-Μαμά, εσύ δεν θα κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα μού έλεγε συχνά:
-Μανούλα, ήθελα κι εγώ να έχω ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ.
Μια φορά μού είπε:
-Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου που αγαπώ. Μα πώς δεν έχει μάτια να με δει;
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό αγόρι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα, αχ παιδάκι μου! Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα δύναμη να φωνάξω: ΟΧΙ στο έγκλημα της Εκτρώσεως, που έκαμε δυστυχισμένο κι εσένα, μα πιο πολύ εμένα....
πηγή: Καρυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Τηλ: 2310212659 



Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;

Κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;». Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο,υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;». «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Κυριακή μετά τα Φώτα, Ευαγγ. Ανάγνωσμα Ματθ. 4. 12-17 (8-1-2012)

Ξένια Παντελή θεολόγος
Πρωτότυπο κείμενο
Ακούσας δε ότι Ιωάννης παρεδόθη ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν.  και καταλιπὼν την Ναζαρὲτ ελθὼν κατώκησεν εις Καπερναοὺμ την παραθαλασσίαν εν ορίοις Ζαβουλὼν και Νεφθαλείμ· ίνα πληρωθή το ρηθὲν δια Ησαΐου του προφήτου λέγοντος·  Γη Ζαβουλὼν και γη Νεφθαλείμ, οδὸν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών,  ο λαὸς ο καθήμενος εν σκότει φως είδεν μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς.  Απὸ τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· Μετανοείτε· ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών.
Μετάφραση
Στο μεταξύ, άκουσε ο Iησούς πως συνέλαβαν τον Iωάννη κι αναχώρησε στη Γαλιλαία. Άφησε όμως τη Nαζαρέτ και ήρθε και εγκαταστάθηκε στην παράκτια Kαπερναούμ, στην περιοχή του Zαβουλών και του Nεφθαλείμ, έτσι που να βρει την εκπλήρωσή της η προφητεία του προφήτη Hσαΐα, που λέει:  «Στην πατρίδα του Zαβουλών και στην πατρίδα του Nεφθαλείμ, πάνω στον παράκτιο δρόμο, πέρα από τον Iορδάνη, στη Γαλιλαία που κατοικείται από εθνικούς, ο λαός που παρέμενε στο σκοτάδι είδε φως λαμπρό, και για κείνους που παρέμεναν σε τόπο και σκιά θανάτου, φως ανέτειλε γι’ αυτούς».Aπό τότε άρχισε ο Iησούς να κηρύττει και να λέει: ‘’Mετανοείτε, γιατί έχει φτάσει η βασιλεία των ουρανών’’
Σχολιασμός
Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται Κυριακή μετά τα φώτα. Και έτσι το ευαγγελικό ανάγνωσμα  είναι σχετικό με τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν τη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη.To Ευαγγελικό αυτό ανάγνωσμα μας θέτει ποικίλα θέματα. Το πρώτο θέμα είναι αυτό της ενάρξεως του δημόσιου κηρύγματος του Ιησού Χριστού. Αυτό κατά τον Ευαγγελιστή είναι συνέπεια της εκπληρώσεως των προφητειών. Το άλλο θέμα είναι η παρομοίωση του Χριστού με το φως για τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο σκοτάδι της άγνοιας του Θεού.
 
Πριν από τα γεγονότα της Ευαγγελικής περικοπής ο Ευαγγελιστής Ματθαίος διηγείται ότι από την βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον βαπτιστή, ακολούθησαν οι γνωστοί πειρασμοί του Ιησού Χριστού μετά από την  τεσσαρακονθήμερη παραμονή και τη νηστεία στην έρημο. Ακολούθως  ο Ιησούς Χριστός πληροφορείται τα περί συλλήψεως του Ιωάννη του Βαπτιστή από τον Ηρώδη. Η πληροφορία αυτή έγινε αιτία ώστε ο Χριστός να εγκαταλείψει τη Ναζαρέτ, όπου διέμενε μέχρι τώρα και να καταφύγει στην πόλη Καπερναούμ της επαρχίας Γαλιλαίας.

Η αναχώρηση του Χριστού από τη Ναζαρέτ είναι η αποφυγή της δικής του συλλήψεως από τις αρχές του Ηρώδη , πριν ακόμα αρχίσει το σωτήριο έργο του επειδή  ήταν γνωστές οι  σχέσεις της διδασκαλίας μεταξύ Χριστού και Βαπτιστή. Γι΄ αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι «ου γαρ  έγκλημα το μη ρίπτειν εαυτόν εις κίνδυνον , αλλά εμπεσόντα μη στήναι γενναίως», δηλαδή ,δεν είναι κακό το να προφυλάσσει κανείς τον εαυτό του για να μη περιπέσει σε  κίνδυνο αλλά είναι κακό όταν βρεθεί σε κίνδυνο να μη αντισταθεί σ αυτόν με γενναιότητα. Η αναχώρηση του Χριστού από τη Ναζαρέτ και η άφιξη του στη Γαλιλαία είχε ως βαθύτερο και ουσιαστικό στόχο την εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού για το έργο του Μεσσία Ιησού Χριστού και τη σωτηρία του ανθρώπου , όπως άλλωστε αυτό είχε προφητευθεί και από τον προφήτη Ησαΐα. Ο λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί μεσσιανικές προφητείες είναι , να διακηρύξει ότι η εκπλήρωση τους έχει ήδη γίνει με την έλευση του Κυρίου στη γη. Επομένως τα γεγονότα, όπως η γέννηση του Ιησού, η Βάπτιση , η έναρξη της δημόσιας δράσης του παρατίθενται για να αποδείξουν την πραγματοποίηση των παλαιοδιαθηκικών ρήσεων στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Ματθαίος με αυτό τον τρόπο ενώνει τις δύο διαθήκες και φανερώνει πως αφηγούνται το ίδιο γεγονός , δηλαδή τη θεία οικονομία για τη σωτηρία των ανθρώπων. Η σωτηρία την οποία προσφέρει ο Χριστός αφορά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Οι περιοχές Ζωβουλών και Νεφθαλείμ , η  «Γαλιλαία των εθνών» που κατοικούνταν από ειδωλολάτρες θα ακούσουν το μήνυμα της σωτηρίας και θα πιστέψουν στον Σωτήρα Χριστό. Η βασιλεία του Θεού δεν αφορά μόνο το έθνος των Ιουδαίων, όπως οι ίδιοι πιστεύουν μέχρι και σήμερα, αλλά όλους τους ανθρώπους. Το κήρυγμα του Ιησού Χριστού θα ακουστεί αδιακρίτως σε όλη την οικουμένη , λαμβάνει δηλαδή πανανθρώπινη Οικουμενική διάσταση. 
Ωστόσο ο Χριστός όταν πήγε στη Γαλιλαία άρχισε το δημόσιο έργο του Ευαγγελισμού. Ο Χριστός περνά στη πόλη Καπερναούμ, στην περιοχή ανάμεσα στην Ζαβουλών και στην Νεφθαλείμ, όπου κυριαρχεί το ειδωλολατρικό στοιχείο. Κι έτσι εκπληρώνεται η προφητεία του  Ησαΐου , σύμφωνα με την οποία, ο λαός της περιοχής, που μέχρι τότε βίωνε το σκοτάδι της ειδωλολατρίας, είδε το φως της αληθείας στο πρόσωπο του Χριστού. Ο λαός που ζούσε σε καθεστώς πνευματικού μαρασμού και θανάτου, είδε να ανατέλλει εμπρός του το φώς της όντως ζωής.

Το φως είναι η ταυτότητα του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, που ήλθε στον κόσμο για να διαλύσει το σκοτάδι. Να εξαφανίσει το μίσος και να εξολοθρεύσει την κακία. Ήρθε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη και την ειρήνη. Γι αυτό και δικαίως  διεκήρυξε για τον εαυτό του : «Εγώ είμαι το φώς. Όποιος με ακολουθήσει δε θα περπατήσει ποτέ ξανά στο σκοτάδι, αλλά θα αποκτήσει το φώς της ζωής.(Ιωαν.8,12).Έτσι η  έλευση του Χριστού στον κόσμο σηματοδοτεί την λήξη του νοητού σκότους. Η φοβερή κατάσταση του σκότους μέσα στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι έρχεται να καταλύσει και να ανατρέψει το μέγα φώς της παρουσίας του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός αρχίζει τη δράση του από τη στιγμή που ο Ιωάννης ο Πρόδρομος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Αρχίζοντας το κήρυγμα και την δράση του ο Χριστός  δεν επιθυμεί να φορτώσει τους ανθρώπους , όπως οι Φαρισαίοι με βαριά και δυσβάστακτα φορτία. Δεν κηρύττει καθήκοντα και υποχρεώσεις αλλά ευαγγελίζεται σε αυτούς που τον ακούν. Ταυτόχρονα απορρίπτει τη θεωρεία των Ιουδαίων περί επίγειας βασιλείας και καλεί τους πάντες να συμμετάσχουν στην ουράνια βασιλεία. Η  Βασιλεία των Ουρανών, η Βασιλεία του Θεού φανερώνεται και πραγματοποιείται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ήδη από την παρούσα ζωή , ενώ ταυτόχρονα αναμένεται η μελλοντική και στην πληρότητα της έλευσης της.
Η έλευση του Χριστού στη γη σημαίνει το τέλος του σκότους της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας και την  ανατολή του φωτός , της αλήθειας και της ελπίδας. Ο καθένας καλείται να διαισθανθεί την αμαρτωλότητα του και να εκδηλώσει τη μετάνοια του για τα προσωπικά του αμαρτήματα, τα οποία τον απομακρύνουν από το θείο θέλημα για την σωτηρία. Η μετάνοια δεν είναι  μια στιγμιαία πράξη ζωής, αλλά είναι μια συνεχής κατάσταση ζωής. Είναι τρόπος βίου για τον άνθρωπο και μέσα από αυτό τον τρόπο θα γίνει μέλος της ερχόμενης και παρούσας βασιλείας του Θεού. Καλεί τους πάντες να μετανοήσουν και να αφήσουν το σκότος και να επιστρέψουν στο Θεό απολαμβάνοντας τη χάρη του μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Αναδημοσίευση: Μητρόπολη Κωνσταντίας